Zo, onze eerste echte vakantie als gezin zit erop. Officieel was het de tweede, maar de eerste keer dat we als gezin op Texel waren, had ik nog verlof. Aangezien dat wel invloed heeft op het vakantiegevoel (volgens een hoop mensen had ik immers vier maanden vakantie), telt deze als de eerste echte vakantie.
Vandaag is het vijfentwintig februari. Op zich niets bijzonders, zou je zeggen. De dag die je wist dat zou komen, zou John Ewbank misschien zeggen. Geen verrassing, aangezien gisteren de vierentwintigste was. Maar het betekent dat onze kleine ukkepuk vandaag een half jaar oud is. Tot op heden sprak ik in weken (ik weet heus wel dat ik dat na vandaag gewoon weer kan, en zal, doen) maar als het woord ‘jaar’ voorkomt, dan moet ik effe slikken. No worries, die emotie zal van mij geen mama maken die mijn kind een zesendertig maander zal noemen als ze drie is. Zo wel, heb je bij dezen toestemming om me een klap voor m’n kop te geven.
Honderdzestien dagen geleden begon mijn zwangerschapsverlof. Wat was dat gek thuis komen op die tweede augustus. Het leek of ik eindeloos vrije tijd voor de boeg had. Te beginnen met de dagen die gevuld zouden zijn met wachten. Wachten op ons grote, kleine wonder.
Voor je met zwangerschapsverlof gaat, vragen mensen wat je gaat doen met al die vrije tijd. In mijn geval tenminste, als je zwanger bent van je eerste kindje. Voor de weken tot de geboorte had ik niet echt een plan, de weken erna des te meer. Wij zouden knuffelen en kroelen tot er niets meer te knuffelen en kroelen viel. Stofzuigen had ik in de drie weken voor de bevalling genoeg gedaan voor een jaar en die vaat kon prima een middagje op het aanrecht blijven staan. Wij zouden kroelen.
Wanneer je moeder wordt, verandert alles. Je eetgewoonten, je slaapritme, je dagindeling. Het is niet overdreven als mensen zeggen dat je complete leven op zijn kop staat met de komst van een kleintje. Met een beetje geluk is je ukkepuk een bewuste keuze geweest en ben je hierop voorbereid. Wij waren dat in ieder geval wel.
mamabel.nl 