In de aanloop naar de geboorte van Charlie, was er maar één ding waar ik als een berg tegenop zag. Het slapen. Het duurde bij Annabel zestien maanden voor zij ontdekte dat slapen best een relaxte bezigheid is, ook voor langer dan drie of vier uur aan een stuk. Tijdens een goede nacht werd ze twee keer wakker, in een slechte zagen we elkaar elk uur. We spraken nog hoopvol naar elkaar uit dat het een tweede keer toch vast niet weer zo pittig zou worden.
Lees verder “Team no sleep strikes again”
Een tijdje terug deelde ik op Mamabel een artikel met een rijtje redenen waarom ik dreumesen, en dan vooral die van mezelf, zo ongelooflijk leuk vind. Waarschijnlijk ben ik niet de enige, als ik keer op keer zeg dat ik dit toch echt de leukste fase vind (om dat iedere keer opnieuw van iedere nieuwe fase te vinden).
Natuurlijk geldt voor ieder punt op die lijst met zaligheden een tergende tegenhanger. Als je het mij vraagt zijn de volgende zaken voer voor een mental breakdown (mits voldoende afgewisseld met deze dingen dus).
Toen Annabel één werd mochten wij, op aanraden van de kinderarts, starten met de melkladder. Een stappenplan om je kindje, op opbouwende wijze, steeds een beetje meer producten te geven die melk bevatten. Verschijnt een reactie? Dan stop je. Gaat het goed? Dan bouw je op. Met als doel de hoogste trede van de ladder te bereiken, zonder allergische reactie.
Lees verder “Koemelkallergie: hoe gaat het nu?”
Iedere avond voor wij gaan slapen, loopt mijn lief nog even alle sloten na. Ik kan de klok erop gelijk zetten, hij zal z’n bed niet in stappen zonder die handeling te hebben verricht. Net als dat ik nooit zonder m’n gezicht schoon te maken onder de spreekwoordelijke wol kruip. We hebben allemaal zo onze structuren en rituelen, we zijn nu eenmaal gewoontedieren.
Lees verder “This is how we do it: onze rituelen”
Onlangs schreef ik op Instagram een stukje over het onmogelijke, tenenkrommende, ‘ik-wil-mijn-eigen-haren-uit-mijn-hoofd-trekken’ gedrag van mijn dreumes. Dat stukje kon op veel herkenning rekenen en dat stelde me gerust.
Maar het leek wel of Annabel het relaas zelf ook had gelezen en zich realiseerde dat ze misschien effe een beetje moest dimmen, voor ze haar pa en ma helemaal over de rooie zou helpen. Sinds dit weekend genieten wij dus weer van onze Annabel zoals we haar het liefste zien.
mamabel.nl 