Toen Annabel één werd mochten wij, op aanraden van de kinderarts, starten met de melkladder. Een stappenplan om je kindje, op opbouwende wijze, steeds een beetje meer producten te geven die melk bevatten. Verschijnt een reactie? Dan stop je. Gaat het goed? Dan bouw je op. Met als doel de hoogste trede van de ladder te bereiken, zonder allergische reactie.

Het nadeel van deze melkladders is dat ze vaak bestaan uit koekjes, Danoontjes en andere suiker bevattende (zuivel)producten. Aangezien wij Annabel haar suikervrije dieet in ieder geval nog met een half jaar wilden verlengen, konden we van die ladder dus geen gebruik maken.

Borstvoeding
Gelukkig kreeg Annabel tot zestien maanden borstvoeding en kon de provocatie nog via mijn melk lopen. Helaas bleek al gauw dat miss mini na een stukje taart, een saus op basis van room of andere melkproducten, onder de rode vlekken kwam te zitten, ging overstrekken en huilde zoals ze zo vaak deed in die eerste maanden. Dus pauzeerden we weer even, gingen we terug naar de basis en wachtten tot opnieuw een maand voorbij was.

Tot de borstvoeding stopte en het tijd werd om Annabel zelf de producten te geven. De kinderarts adviseerde om pannenkoeken, gemaakt met koemelk te geven en op diverse Facebookgroepen kregen we de tip met producten met verhitte melk te starten.

Provocatie
Zo kozen we voor pannenkoeken (maar die at mevrouw niet) een incidenteel chipje hier en daar, stukjes worst en krentenbollen. Allen met een variatie van melk(poeder) erin. Helaas konden we meteen weer rekenen op forse braakpartijen, rode vlekken en avond durende huilbuien. De ene keer overduidelijk kort na het eten, de andere keer onduidelijker, pas ’s nachts of minder heftig dan de keer ervoor. Soms twijfelden we of het wel echt door het eten kwam waarmee we provoceerden en een andere keer was het zo duidelijk dat we ons afvroegen of ze er ooit overheen zou groeien.

De moed begon ons een beetje in de schoenen te zinken. Want hoewel je prima kunt leven zónder melk (wij drinken zelf ook helemaal geen koemelk), leek het ons toch leuk als Annabel op verjaardagen, kinderfeestjes en andere gelegenheden niet altijd het kindje hoeft te zijn wat iets anders krijgt. Snoepen van ijs, taart en slagroom is er nu eenmaal niet bij als je koemelkallergie hebt, terwijl dat nou juist zo leuk (en lekker!) is. Bovendien is een foutje zo gemaakt en die zorgen haren we liever kwijt dan rijk.

Geduld is een schone zaak
Maar we namen opnieuw een maand rust en toen Annabel vorige week met grote ogen naar mijn bakje yoghurt zat te gapen, besloot ik opnieuw de proef op de som te nemen. Dit keer zonder enige vorm van twijfel of een eventuele reactie wel door de melk(producten) werd veroorzaakt, of dat ze toevallig allergisch is voor krentenbollen of dat de rode vlekken van de zon komen. Een puntje van de lepel kon op een grote grijns rekenen en een volgend hapje maakte dat miss mini bijna mijn bak yoghurt uit mijn handen trok. Vol spanning wachtte ik af en reactie bleef uit.

De volgende dag herhaalde ik het yoghurt tafereeltje, en met haar wangen onder de witte vegen stormde ze als haar vrolijk zelfde de woonkamer door. En bleef dat de rest van de dag doen om erna rustig en zonder vlekken en huilbuien in slaap te vallen.

Deze week wagen we nog eens een poging, maar we zijn voorzichtig optimistisch. Als we er nu weer zonder reactie vanaf komen, zou het zomaar kunnen dat Annabel deze zomer voor het eerst van een ijsje mag genieten.

Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voor ze er met mijn Ben&Jerry’s vandoor gaat.