Vanaf het moment dat ik wist dat ik moeder wilde worden, was ik bezig met wat ik wel en niet wilde voor mijn toekomstige kinderen. Over namen werd gefantaseerd, hoe zouden ze eruit zien en naar wat voor school zouden ze gaan. Zou ik ze dezelfde Christelijke opvoeding meegeven als die ik kreeg, of zou ik ervoor kiezen ze dat zelf te laten beslissen? Het was geen dagelijkse kost, maar vergelijkbare onderwerpen kwamen zo nu en dan ter sprake en lieten me dan nadenken over wat ik écht belangrijk vond.

Een stabiele basis stond altijd op één. Er waren eerder relaties waarin werd gesproken over kinderen. Maar hoe groot de wens ook was, de tijd was niet rijp en de basis niet gezond. Financieel moest de boel op orde zijn, het liefst een huis met een eigen slaapkamer voor alle kinderen en als het even kon een tuin om in te ravotten. Hopelijk met een berg neefjes en nichtjes en buurkinderen in overvloed.

Het waren hoopvolle en optimistische dromen, ik realiseer me dat er kinderen in overvloed zijn die het gros van deze zaken niet heeft en die dolgelukkig zijn. Maar je bent jong en je fantaseert.
En dan kan alles, toch?

Geen vleessnijder
Onderdeel van die stabiele basis was in het oorspronkelijke plan te allen tijde een partner om op te bouwen (er is ooit nog een blauwe maandag nagedacht over een back-up plan als een partner uit zou blijven, maar daarover uitweiden is zinloos). Vroegâh was de visie op het vaderschap anders dan tegenwoordig. De man die op zondag het vlees kwam snijden is een term die leeftijdsgenoten welbekend is. Niet omdat papa nou zo graag weg wilde zijn van zijn gezin, maar de tijden waren anders. Mijn droomscenario bevatte een vader die de balans tussen werk en privé weet te bewaren. Die snapt dat een vader zijn een belangrijke en waardevolle taak is. En dat hoe een vader zich gedraagt, een groot stempel drukt op de ontwikkeling van een kind.

Inmiddels hebben jullie allemaal voldoende mee kunnen gluren in ons leven om te weten dat die papa er is. Die liefdevolle, oprechte en betrokken vader. Die man die het woord stabiel betekenis geeft en die de allerbeste basis is voor zijn meisje(s).

En hoewel er (hopelijk) nog miljoenen andere vrouwen zijn, die vinden dat hun partner de beste vader is voor hun kinderen, zijn de volgende dingen, als je het mij vraagt, het bewijs dat Annabel zich geen betere vader had kunnen wensen.

Hij gaat eruit ’s nachts
Eerlijk is eerlijk, daar hebben miss mini en ik allebei wat aan. Annabel is dolgelukkig om haar vader te zien, ongeacht het tijdstip en ik kan me met een gerust hart omdraaien omdat papa zich over zijn meisje ontfermt. Natuurlijk gaat dat een stuk makkelijker sinds Annabel geen borstvoeding meer krijgt. Maar ook daarvoor ging hij eruit, checkte haar luier en wiegde haar. Zodat ik lekker door kon slapen als madame geen honger had, maar gewoon een beetje wilde kroelen. Was het toch tijd voor melk, ging hij haar halen zodat ik even wakker kon worden voor het buffet werd geopend.

Hij kent zijn weg in de kledingkast
We maakten er vaak grapjes over toen ze net was geboren, maar Papabel maakt er een sport van zijn meisje te kleden alsof ze een jongetje is. Gecombineerd met haar korte coupe wordt ze dus met regelmaat voor een ventje aangezien en dat vindt mijn lief hilarisch. Gelukkig heeft hij inmiddels ook in het roze en de jurkjes aardig zijn weg gevonden en ziet ze er altijd leuk uit als ze samen zijn. Natuurlijk maakt hij weleens andere combinaties dan die ik zou kiezen, maar ik hoef niet bang te zijn dat hij een maillot voor een broek aanziet of een pyjamashirt verwart met een jurkje.

Hij toont zijn liefde
Het maakt niet uit wat voor dag het is, welk tijdstip of hoe lang je hem niet hebt gezien, als je mijn lief belt met een probleem, komt hij naar je toe. Hij bezoekt zijn oude oma twee keer per maand en belt bijna dagelijks met zijn moeder omdat ze zo graag op de hoogte blijft. Hij poetst de badkamer, omdat ik
dat zo’n rotklus vind en hij zal zonder nadenken zijn eten met me ruilen, als wat ik bestelde in een restaurant, tegen bleek te vallen. Hij stelt zijn eigen behoeften achter op die van een ander en als hij van je houdt, zal hij voor je zorgen. Wat een heerlijke gedachte, voor het meisje waar hij het meest van houdt: zijn lieve Annabellie.

Niet bang om vies te worden
Een man die jaren in de gehandicaptenzorg werkte, draait zijn hand niet om voor een keutel uit een lijfje van 10 kilo. Ook niet als die van haar kruin tot haar tenen is uitgesmeerd (sorry als je visueel bent ingesteld). Hij is niet onder de indruk van honderd zure-melk-wasjes in een week en als Annabel besluit zichzelf, na een flinke regenbui, onder te dompelen in een plas, gaat hij er gerust naast staan. De wasmachine is geduldig en Annabel haar geschater onbetaalbaar.

Ontspannen
Op de dagen dat ze samen zijn, liggen ze heel de dag samen op de bank te kroelen, op de grond of onder de tafel te spelen of gaan ze samen met de fiets op pad. Ze hoeft geen woordjes te leren, stapjes te oefenen of kleuren te ontdekken. Ze brengen tijd met elkaar door zonder enige vorm van druk en genieten vooral van elkaars gezelschap. Ze krijgt broodjes in de supermarkt waar ze een uur doen over drie boodschapjes en een extra doosje rozijnen omdat ze die zo lekker vindt. De maandag is hun dag en hoe blij ik ook ben om na die eerste werkdag van de week weer thuis te komen, de wetenschap dat zij het samen zo goed hebben maakt dat ik me nooit een seconde hoef af te vragen of alles wel goed gaat thuis.

Ideale huisman
Hij lijkt soms wel een unicorn als ik op het wereldwijde web lees wat een commentaar vrouwen op hun man hebben, maar mijn lief en ik hebben de huishoudelijke taken uitsteken verdeeld. Hij bekommert zich om de was, poetst de badkamer en als er éénpansgerechten worden gemaakt, is hij de chef. Rondslingerende sokken zijn van Annabel en ik heb nog nooit één vuilniszak buiten hoeven zetten. Hij gebruikt zijn vrije dag voor zijn vaste taken en ik de mijne. Zo houden we extra veel tijd voor elkaar over als we samen zijn.

Hij is er
Het allerbelangrijkste van allemaal. Hij is er. Hij merkt het op als Annabel nieuwe woordjes kent en benoemt hoe hard ze groeit als ze wijs door de woonkamer drentelt. Hij ziet het aan haar als ze verdrietig is en weet wanneer ze naar bed moet, ook al is het officieel nog niet haar bedtijd. Bij het wakker worden roept Annabel om papa en als ze weet dat hij thuis is, gaat ze haar bed niet in zonder een dikke knuffel van papa. Hij kent haar door en door en zijn liefde voor haar is zo puur en oprecht dat ik er tranen van in mijn ogen kan krijgen.

En dat is het allerallermooiste wat ik me ooit kon wensen.

Oke, en dezelfde achternaam (en nu houd ik erover op).