Ik ben opgegroeid tussen de jongens. Met twee oudere broers en eentje net iets jonger, was er altijd wel een man in de buurt, maar meestal meer. Waar vrouwen zich vaak in setjes voortbewegen, doen mannen dat in troepen. Dus zo gebeurde het regelmatig dat die troep ons huis als tussenstop koos voor een biertje of een bakkie. Of er werd een feestje gevierd en dan werd het complete voetbalelftal plus de middelbare school klas uitgenodigd.
Doorgaan met het lezen van “One of the guys”
Vanmorgen was één van vele heerlijk luie ochtenden die we de afgelopen maanden hebben beleefd. M’n lief hoefde pas laat te gaan werken dus we lagen tot half tien met z’n vieren in bed te knuffelen, boekjes te lezen en filmpjes te kijken. Ik werd door een vriendin in een Instagram story getagged en gevraagd wat mijn mindset was voor die dag en ik deelde mijn antwoord. Om vervolgens nog wat berichtjes te beantwoorden, doelloos langs nieuwe posts te scrollen en reacties onder een voorgesteld bericht te lezen.
Doorgaan met het lezen van “Rupsje Nooitgenoeg”
Vorige week las ik in een artikel dat de overheid vindt dat ouders te weinig gebruik maken van hun ouderschapsverlof. Dat zou vooral komen omdat het een beetje een sigaar uit eigen doos is, tenzij je ambtenaar bent. Om ‘ons’ te motiveren die uren wél op te nemen, hebben ze de wetgeving aangepast per augustus 2022. Als je dan verlof opneemt in het eerste jaar na de geboorte, betaalt de overheid tot maximaal de helft van je salaris terug. Dat zou ouders meer tijd geven voor een goede balans tussen werk en een gezin.
Doorgaan met het lezen van “Ouderschapsverlof”
Een paar maanden geleden schreef ik een stukje over onverklaarbare buikklachten (die later prima te verklaren bleken) en hoe dat me aan het denken zette. Over een tweede kindje, hoe die wens mettertijd zo kon veranderen en hoe de conclusie nu toch lijkt dat wij hopen dat Annabel ooit grote zus mag worden.
Doorgaan met het lezen van “Een tweede kindje: wat zou ik anders doen”
Als klein meisje, ik denk dat ik een jaar of zes was, schreef ik een boek over een weggelopen vriendin die uiteindelijk door mijn ouders werd geadopteerd. Het besloeg een pagina of vijf en ik ben er vrij zeker van dat de eerste (en enige) druk zich nog ergens tussen mijn oude rapporten, schoolfoto’s en agenda’s bevindt. Het ‘boek’ was een verwoording van mijn diepgewortelde wens voor een zusje. Dat zusje kwam er niet, maar ik ontdekte wel de magie van woorden die een nieuwe realiteit kunnen creëren. Al is het maar voor heel even.
