Een paar maanden geleden schreef ik een stukje over onverklaarbare buikklachten (die later prima te verklaren bleken) en hoe dat me aan het denken zette. Over een tweede kindje, hoe die wens mettertijd zo kon veranderen en hoe de conclusie nu toch lijkt dat wij hopen dat Annabel ooit grote zus mag worden.

Wanneer heb je natuurlijk maar deels in de hand. Maar als het aan ons ligt, zullen we daar niet mee wachten tot Annabel naar het voorgezet onderwijs gaat.

En als dan de halve wereld (weer) zwanger lijkt en mijn Facebook herinneringen me terugbrengen naar die dikke buik, raak je zo weer aan de praat over baby’s. De aanloop er naartoe, het traject zelf en de komst van zo’n prachtig mini mensje. Het leek mij een goed moment om de eerste (en enige) keer gaat evalueren. Wat ging goed, wat viel tegen en wat zie ik bij een (potentiële) volgende ronde liever anders?

Als je het mij vraagt in ieder geval bij de volgende dingen (als dat enigszins mogelijk is):

Op pufcursus
Of zwangerschapsyoga of iets anders wat je samen met andere zwangere vrouwen doet. Ik deel graag mijn ervaringen, meningen en gevoel over dingen (you don’t say…) en dat gaat nu eenmaal fijner met mensen die weten wat je doormaakt. Tijdens de zwangerschap van Annabel was mijn lieve schoonzus ook zwanger. Maar ik heb een donkerbruin vermoeden dat we dat niet nog eens samen zullen zijn, dus dan lijkt een groepje gelijkgestemden mij heerlijk. Tijdens de eerste ronde vond ik het niet nodig, maar ik merk dat ik nu een tikkeltje jaloers kan kijken naar foto’s van moeders die dat wel deden en nu een heel fijn vriendinnengroepje hebben overgehouden aan hun pufklas. Gaat dus op de checklist.

In bad bevallen
Deze wens had ik al voor ik überhaupt zwanger was van Annabel en hij leek uit te gaan komen. Eerst was het plan om thuis een bad neer te zetten, maar Papabel wilde toch liever een ziekenhuisbevalling. Dus gingen we kijken bij het Ikazia ziekenhuis en besloten dat het daar moest gaan gebeuren. Tot de nacht dat Annabel van zich liet horen. De kraamsuite met bevalbad was in onderhoud en de verloskundige trakteerde mijn lief op de dankbare taak mij dat te vertellen te midden van mijn weeënstorm. Achteraf maakte het niet meer uit, want we hebben het ziekenhuis nooit gered en Annabel werd in ons eigen bed geboren.

Dat heeft mijn lief wel zo veel vertrouwen gegeven dat hij het een volgende keer wel zou aandurven om dat opnieuw thuis te doen. Maar dan dus liever in bad dan in bed. En als het even kan zonder weeënstorm, maar daar heb ik helaas niet zo veel over te zeggen, vrees ik.

Weg met de schema’s
Één van de grootste cadeautjes in onze kraamweek, was onze kraamverzorgster. Deze engel met haar oneindige geduld legde de basis voor een succesvolle borstvoedingsperiode en zorgde zo goed voor ons alle drie, dat ik alleen vanwege haar al  bijna nog een kindje zou willen. Ze leerde me ook dat je kindje geen horloge heeft en dat uren tussen voedingen tellen onzin is. Helaas verwaterde dat gevoel een beetje toen zij na een week de deur achter zich dicht trok en liet ik me toch te vaak leiden door wat zou moeten in plaats wat ik dacht te zien of voelen.

Bij een volgend kindje ga ik niet meer beginnen aan voedingsapps, klokkijken of het alweer ‘mag’ en wachten met op bed leggen omdat le bebe pas net wakker is.

Signalen en ons papa/mamagevoel zijn een uitstekende basis, daar hebben we geen schema’s, kalenders en overzichten voor nodig.

Samen slapen
Hoewel ik dit met Annabel toch ook al veel deed (al waren dat vooral de nachten dat mijn lief op het werk sliep) hoop ik er met een volgend kindje eerder mee te beginnen. De eerste weken vond ik het zó spannend om dat ieniemienie mensje zo dicht naast me te hebben. Achteraf gezien had ik haar veel eerder naast me moeten parkeren, dan hadden we het slaapgebrek wellicht iets kunnen beperken. Voor een volgende ronde staat een co-sleeper dus zeker op de planning. Mijn smaak kennende, kan ik daar ook maar beter was voor gaan sparen.

Meer naar mijn/ons gevoel luisteren
De eerste fase van haar leven huilde Annabel best veel. Ze groeide slecht en was overdag eigenlijk altijd heel onrustig. Wij hebben onszelf weken lang wijsgemaakt dat het erbij hoorde. Baby’s huilen nou eenmaal, geven ‘mondjes terug’ en groeien niet allemaal even hard. We wilden ons niet laten kennen, drama zien waar dat er niet was of met onze newborn naar de huisartsenpost vliegen nadat we ons zo hadden voorgenomen niet van die paniek ouders te worden. Achteraf hadden we bij Annabel veel eerder aan de bel moeten trekken toen het niet zo goed met haar ging. Gelukkig nemen we die leerschool mee en durf ik vrij stellig te zeggen dat we dat niet nog eens laten gebeuren.

 

Toen ik aan dit stukje begon, dacht ik dat de lijst veel langer zou worden. Maar al met al ben ik eigenlijk heel content met hoe het is verlopen. Uiteraard zal gaandeweg het volgende traject blijken of ik nog net zo veel zin heb in deze dingen als ik nu denk.

Wellicht dat ik dan wat Mamabel herinneringen kan gebruiken om mijn geheugen op te frissen.