Voor je met zwangerschapsverlof gaat, vragen mensen wat je gaat doen met al die vrije tijd. In mijn geval tenminste, als je zwanger bent van je eerste kindje. Voor de weken tot de geboorte had ik niet echt een plan, de weken erna des te meer. Wij zouden knuffelen en kroelen tot er niets meer te knuffelen en kroelen viel. Stofzuigen had ik in de drie weken voor de bevalling genoeg gedaan voor een jaar en die vaat kon prima een middagje op het aanrecht blijven staan. Wij zouden kroelen.

En dat deden we. Met name de eerste vier weken sliep Annabel ’s nachts in haar wiegje en overdag op de borst. Horizontaal op de bank of verticaal in doek of zak, maar altijd dicht bij mama. We waren onafscheidelijk.

Toen die eerste weken voorbij waren en Annabel langer per dag wakker was, begon het ons op te vallen dat ze veel huilde. Vanwege haar wilde getrappel, dachten we al snel aan haar darmpjes. Dat hoort er nu eenmaal bij, dus de tranen ook. We kochten druppels en bezochten een osteopaat. We masseerden haar krampjes weg en kalmeerden met een kruik. Het werd vast snel beter. Toch?

Aangezien ze ook wat reflux klachten vertoonde, probeerden we ook die klachten te minimaliseren. Niet te snel plat na een voeding, wachten op een boer waar mening volwassen man een puntje aan zuigt en liever vaker voeden dan te lang. In haar eentje in de box liggen was geen hobby, maar ach, veel liever kroelden we nog wat. Een huisarts stelde inderdaad de diagnose reflux, maar aangezien ik nog niet werkte en medicatie niet de voorkeur had, kozen we ervoor om te wachten tot ze er wellicht overheen zou groeien. Dat daar, tot die tijd, nog huilbuien bij hoorden leek ons logisch. Toch?

Er volgden regeldagen, sprongetjes, clusterdagen en ‘ze voelt zich gewoon niet zo lekker’ momenten. Dag in dag uit zochten we oorzaken voor de tranen, redenen voor het verdriet. En waren ze er niet, dan bedachten we ze wel. Want baby’s huilen. Toch?

Dicht tegen papa of mama aan, is ze zo’n lieve, rustige baby. Met haar mondje half open, valt ze in een mum van tijd in slaap, tijdens een lange wandeling of een rondje boodschappen. Eenmaal thuis wordt de draagzak vervangen door de draagdoek, als de box opnieuw tot tranen leidt. Lopen we uren door de kamer, zodat ze rond kan kijken. Want plat in de box, dat willen we niet.

Op visite gaan doen we maar niet te veel. De overprikkeling zorgt immers voor tranen en je wilt mensen ook niet opzadelen met een baby die alleen maar huilt. Als mensen vragen hoe het gaat, antwoorden we goed. De nachten is ze een droombaby. Ze valt in slaap rond twaalven en wordt ergens tussen zeven en acht wakker. En dat willen mensen graag weten, of je kindje al doorslaapt. Ze eet, slaapt, poept en huilt. En dat doen baby’s. Toch?

Toen Annabel een week of zeven oud was, zeiden we tegen elkaar dat een huilbaby wel heel pittig moest zijn, aangezien wij onze huilende baby bij vlagen al zo zwaar vonden. En wij hadden tenminste de nachten nog om van bij te komen. We zijn nu vijf weken verder. Na een paar heerlijke dagen, waarbij een reflux medicijn de oplossing leek en we ineens een andere baby hadden, zijn we helaas weer terug bij af. De medicatie werkt niet of niet goed genoeg. Ze komt te weinig aan en blijft huilen. Met de handen in het haar kwam ik bij het consultatiebureau en vertelde ons verhaal.

Ik vertelde over de krampjes en de reflux. Het continu zoeken naar een reden voor het huilen. Dat ze meer dan de helft van haar wakkere tijd over haar toeren is. Het wiegen en wandelen. Denken ‘het hoort erbij’ en ‘het gaat vanzelf wel over’. Hoe dat huilen zorgt dat je twijfelt aan alles. Van de temperatuur in de kamer, tot hoe strak de sokjes zitten. Ieder half uur de luier checken, want ‘van een plasluier heeft ze zoveel last’. Dat je gaat twijfelen aan jezelf. Want je houdt toch zo belachelijk veel van je kleintje, waarom huilt ze dan zo veel?

De tranen springen in mijn ogen, ik merk dat het me langzaam maar zeker steeds meer energie gaat kosten. “Heftig he, een huilbaby”, zegt de verpleegkundige.
En dan breek ik.

We waren zo druk in de weer met het steeds proberen te verklaren van haar verdriet dat we ons niet realiseerden dat een baby die soms wel zes uur per dag huilt, niet normaal is. Die conclusie verandert niets. We moeten op zoek naar een oplossing. Andere medicatie, mogelijke allergieën uitsluiten en nog meer structuur in de dag. En zo nu en dan even een uurtje voor onszelf, terwijl familie zich over Annabel ontfermt.

Mocht iemand de gouden tip hebben, is deze van harte welkom. Want het huilen staat ook mij soms nader dan het lachen. En het als mama soms even niet meer weten, daar is niets mis mee.

Toch?