Toen Annabel één werd mochten wij, op aanraden van de kinderarts, starten met de melkladder. Een stappenplan om je kindje, op opbouwende wijze, steeds een beetje meer producten te geven die melk bevatten. Verschijnt een reactie? Dan stop je. Gaat het goed? Dan bouw je op. Met als doel de hoogste trede van de ladder te bereiken, zonder allergische reactie.
Lees verder “Koemelkallergie: hoe gaat het nu?”
Als je kind bijna één wordt, lijkt het of heel de wereld daarvan op de hoogte is en denkt dat jij dat niet bent. Dus wordt het je zo’n dertig keer per dag verteld. “Ze is bijna jarig he?”. Zo hard als ik mijn best deed om niet geconfronteerd te worden met het idee dat mijn baby straks geen baby meer zou zijn, zo hard deed de tijd zijn best om dat proces te bespoedigen.
Welk jaar er ook op de kalender verschijnt, één ding verandert nooit: de vraag naar goede voornemens. Aangezien ik het standaard rijtje van ‘stoppen met roken’, ‘minder drinken’ en ‘meer bewegen’ al grotendeels, zo niet volledig, uitvoer, valt daar niet gek veel eer meer te behalen. Bovendien gooi ik, voor de wél gestelde voornemens, vaak nog voor het voorjaar de handdoek in de ring. Dus ik pak het dit jaar anders aan. In plaats van mijn goede voornemens gaandeweg het jaar te schrappen, ga ik dit keer in de loop van het jaar goede momenten sparen.
Voor je met zwangerschapsverlof gaat, vragen mensen wat je gaat doen met al die vrije tijd. In mijn geval tenminste, als je zwanger bent van je eerste kindje. Voor de weken tot de geboorte had ik niet echt een plan, de weken erna des te meer. Wij zouden knuffelen en kroelen tot er niets meer te knuffelen en kroelen viel. Stofzuigen had ik in de drie weken voor de bevalling genoeg gedaan voor een jaar en die vaat kon prima een middagje op het aanrecht blijven staan. Wij zouden kroelen.
mamabel.nl 