Welk jaar er ook op de kalender verschijnt, één ding verandert nooit: de vraag naar goede voornemens. Aangezien ik het standaard rijtje van ‘stoppen met roken’, ‘minder drinken’ en ‘meer bewegen’ al grotendeels, zo niet volledig, uitvoer, valt daar niet gek veel eer meer te behalen. Bovendien gooi ik, voor de wél gestelde voornemens, vaak nog voor het voorjaar de handdoek in de ring. Dus ik pak het dit jaar anders aan. In plaats van mijn goede voornemens gaandeweg het jaar te schrappen, ga ik dit keer in de loop van het jaar goede momenten sparen.

Hoewel de laatste dag van het jaar nogal een beproeving leek op slaapgebied, maakte Annabel dat die avond ruimschoots goed. Mevrouw verbaasde vriend en vijand door lekker door te tukken, toen het er alle schijn van had dat onze complete straat ontplofte. Dat terwijl ze normaal al wakker schiet als ik m’n sokken naast het bed laat vallen. Gelukkig bewees ze ’s nachts nog meermaals die kwaliteiten niet in 2018 achtergelaten te hebben. En om dat nog even kracht bij te zetten, herhaalde ze dat trucje alle nachten nadien. We kunnen dus wel stellen dat we dit prille jaar al optimaal van elkaar genoten hebben. Papa, mama, mama’s wallen en Annabel.
Das één.

Gelukkig is ze het slapen niet helemaal verleerd en gedroeg ze zich voorbeeldig tijdens haar eerste oppasfeestje bij mijn schoonzus.

Al voordat er überhaupt sprake was van een dochter of een nichtje, hadden we gekscherend bedacht hoe handig het zou zijn als we tegelijk zwanger zouden zijn. We zouden ieder, één dag per week, voor twee baby’s kunnen zorgen. Double the trouble, double the fun. En double the vroeg je bed in die avond, waarschijnlijk. Maar geen angst voor oma’s die verkeerde baby’s mee krijgen en een dikke streep door kostenpost kinderopvang. Wisten wij veel dat dat gegrap werkelijkheid zou worden en onze meisjes uiteindelijk slechts vijftien weken zouden schelen. En, hoewel het voelt of we dat gesprek vorige maand voerden, was het deze week al tijd voor Annabel haar eerste dagje bij tante Tina. Wat dus een groot succes bleek. Er werd gelezen, gedanst en ge-baby-babbeld en ze sliep als een os. ’s Middags dan. ’s Nachts hadden we onze portie quality time. Maar ach..
Das al twee.

Toen brak op donderdag het lang verwachte weegmoment aan. Drie weken ervoor werden we opnieuw een beetje teleurgesteld met minimale groei. Maar volgens de kinderarts was dit geenszins reden tot zorgen. Het drastisch mindere huilen was een teken dat we op het goede spoor zaten en de darmen zouden vanzelf weer herstellen. Daar vertrouwden we dan maar op. Dus toen de vriendelijke dame achter de weegschaal zei dat ze maar liefst 510 gram was gegroeid in drie weken, sprongen de tranen in mijn ogen. Alle energie die we erin hadden gestopt, kreeg ik in één klap terug. Het dieet werkt! Wat een ongelooflijke opluchting. Eat that, koemelkallergie. Ons krijg je er niet zomaar onder.
Dat is drie (ik zou willen zeggen, dat is 512, een punt voor elk gram. Maar laten we het houden op drie).

We sloten deze topweek af met een werkvrij weekend voor papa, we ruilden mini haar wieg in voor een ledikant en genoten van haar eerste giechel. Helaas nog met een staartje buikgriep voor mama, maar daar hebben we het niet over. Je kunt het maar gehad hebben. We moeten de ‘glas is halfvol’ modus niet te snel laten varen.

Zo’n januari zonder goede voornemens, ik kan er wel aan wennen. Het is dat ik niet meer rook, ik zou er haast eentje van opsteken.

Wij zijn klaar voor week twee.

Jij ook?