Zo tegen het einde van het jaar (wat altijd verraderlijk snel nadert, als het eenmaal november is) verander ik altijd in een emotionele muts. Dat heb ik al van jongs af aan en eigenlijk is dat met de jaren alleen maar erger geworden. Traditionele dingen als All you need is love en de Top2000 zetten die emotie nog een beetje kracht bij. Het zijn stuk voor stuk voorbereidingen op de naderende jaarwisseling. Die ik doorgaans in tranen beleef, als om klokslag 00:00 het Happy New Year van Abba op krakend vinyl door de ruimte galmt.

Het herbeleven van het jaar dat is geweest. Maar vooral het definitief afsluiten van iets. Een heel jaar voorbij. Wat heb ik gedaan? Was het wat ik ervan hoopte?

Dit jaar is geen uitzondering, sterker nog, dit jaar viert de emotie hoogtij. Heel 2018 stond in het teken van onze dochter. Namen kiezen, een kamertje inrichten, echo’s, controles en buikfoto’s. Van babypark naar Prenatal en checklist na checklist werd afgewerkt. Haar geboorte. Het meest heftige en meest bijzondere dat ik ooit heb meegemaakt. De eerste keer dat ik mijn dochter vasthield. Haar prachtige ogen die me vol verwachting aankijken als ik haar ’s morgens wakker maak en die troost bij me zoeken als ze verdrietig is. Haar slapeloze nacht en haar met gelach en gekraai gevulde dag. Alles draaide om haar. Om verwachting en verlangen. Om een droom die in vervulling zou gaan. En nu is dat jaar voorbij.

En dit jaar begon de emotie niet in de laatste week van december, maar op vijfentwintig augustus. Sinds Annabel is geboren, bevind ik me in een constante ‘stop de tijd’ staat. Hoewel dit voor de kindloze lezer misschien als complete onzin zal klinken (ik snapte namelijk ook niets van die hysterie toen Annabel er nog niet was) maar iedere week vraag ik me weer af waar de tijd gebleven is. Hoe kan ze nu al vier maanden zijn, ze was er gisteren toch pas drie?

Maar niet alleen de kalender schreeuwt dat de tijd vliegt. Ook haar handelingen, haar geluidjes en haar ogen laten zien hoe hard het gaat. Een echte baby is ze al niet meer en ik verbaas me iedere dag opnieuw wat ze nu weer voor geluidje kan maken of welke nieuwe move ze heeft geleerd. Haar op haar buik in bed leggen en wakker worden van haar gepiep omdat ze op haar rug ligt is eerder regel dan uitzondering geworden. En dan die oogjes. Die prachtige, donkerblauwe kijkers, die overal dwars doorheen prikken. Ze kijkt zo wijs en ze voelt al zo groot.

Soms hoor ik ouders zeggen dat ze niet kunnen wachten tot hun kleintje kan kruipen, of ze nu de eerste woordjes wel mogen zeggen. Maar ik kan niet met m’n ogen knipperen of ze heeft iets nieuws geleerd. Nee, laat voor mij de tijd maar een beetje vaart minderen.

Gelukkig begint het jaar met januari en februari. Die duren voor mijn gevoel meestal een eeuwigheid.

Ik had dat nooit gedacht dat dat nog eens iets positiefs zou zijn.