Deze week zijn we begonnen met Annabel ook overdag in haar eigen wiegje te laten slapen. Natuurlijk krijg ik nooit genoeg van dat lekkere pamperkontje wat de lucht in piept als ze het zichzelf comfortabel maakt in de box. Maar in de afgelopen weken is wel gebleken dat structuur haar goed doet. Eerlijk is eerlijk, ik ben ook een stuk productiever als mini in bed slaapt, in plaats van op mij.

Met name de uurtjes tussen de middag worden goed benut. Lunchen, stofzuigen, even snel een rondje opruimen of eens een aflevering van iets kijken zonder twintig keer te pauzeren of terug te moeten spoelen omdat ze toevallig net spuugde toen het spannend werd.

Tijdens één van die lunchpauzes hoorde ik op de radio het schokkende bericht over twee ouders die hun jonge kinderen thuis achterlieten, om zelf naar de bioscoop te gaan. Nu ben ik als kersverse moeder misschien nog erg neurotisch, ik loop nog niet naar de vuilcontainer aan het einde van de straat, als Annabel ligt te slapen. Maar wat bezielt je om een baby en een peuter helemaal alleen thuis achter te laten, terwijl je zelf in de bioscoop zit.

Wat had er allemaal mis kunnen gaan, in die paar uurtjes dat paps en mams van huis waren. Het lijkt of er altijd mensen zijn die niet begrijpen hoeveel gevaar er schuilt in sommige situaties. Hoe groot de risico’s zijn. Maar vooral, wie er dan de dupe is?

Dit is daar een prachtig voorbeeld van. Maar ook gedurende de zwangerschap kwam ik regelmatig vrouwen tegen die moedwillig waarschuwingen, adviezen en regels aan de laars lapten.

Carpaccio, biefstuk of filet Americain eten, want: “Ik kan echt niet negen maanden zonder hoor”. Stug door blijven roken, ook al is al jaren bekend dat die ene sigaret per dag toch écht schadelijker is dan de mogelijke stress van het stoppen. Het lijkt een klein offer als je daarmee de risico’s voor je ongeboren kindje beperkt. Maar schijnbaar weegt voor sommige vrouwen het eigen belang zwaarder, dan dat van hun kind.

Met name het argument dat het vroeger, bij de buurvrouw of vorige week toch óók goed ging, is een reden om lekker te doen waar je zin in hebt. Ook al kunnen de gevolgen van die beslissing desastreus zijn.

Het is een cliché van de bovenste plank, maar het is te gek voor woorden dat we in Nederland overal examens voor moeten doen of aan moeten tonen dat we bevoegd zijn. Maar als het gaat om de meest verantwoordelijke taak ter wereld, namelijk het krijgen en grootbrengen van een kind, is het slechts de natuur die bepaalt of je mee kunt doen.

Enerzijds kun je zeggen, gelukkig maar. Want wie zou je anders de beladen taak geven om te kiezen wie er wel of niet geschikt zijn om papa en mama (of welke variant hierop dan ook) te worden. Anderzijds breekt het keer op keer mijn hart om te horen hoe met de levens van sommige kindjes gespeeld wordt, terwijl het lijkt of de ouders in kwestie zich van geen kwaad bewust zijn.

Ik hoop dat ze zo geschrokken zijn van de manier waarop ze in het nieuws gekomen zijn, dat ze dit een volgende keer wel uit hun hoofd laten. Met een beetje geluk realiseren ouders, die ook dachten dat dit moet kunnen, zich dat ze misschien toch maar beter een oppas kunnen regelen als ze naar de film willen.

Als wij een filmpje willen kijken, kiezen we wel voor pathé thuis. Dan kan ik tenminste met een schuin oog naar de babyfoon kijken en stiekem nog een beetje wegsmelten bij haar mini bips.