Wanneer je het einde van je zwangerschap nadert, is het fijn dat je niet alleen weet dat je op korte termijn je kindje gaat ontmoeten, maar ook dat het einde van al die rottige kwaaltjes in zicht is.

Hoewel ik een relatief eenvoudige zwangerschap heb gehad, zijn de kwaaltjes me uiteraard niet allemaal bespaard gebleven. Er waren dagen dat ik meer Rennies at dan dat ik stappen zette en ik kan je vertellen dat het knap irritant is als je geen oog dichtdoet, terwijl je baby nog niet eens is geboren. Zeker als je weet dat het de komende jaren wel gedaan is met de nachtrust.
Ook het bloedende tandvlees, de zere handen en de liters vocht die ik vasthield waren niet de fijnste bijkomstigheden. Maar ach.. je weet waarvoor je het doet en die negen maanden zijn gauw genoeg voorbij.

Je kunt je voorstellen dat het dan een flinke teleurstelling blijkt als, dik drie maanden na de geboorte van miss mini, sommigen van die kwaaltjes nog steeds in volle hevigheid aanwezig zijn.

Eerlijk is eerlijk, ik heb sinds vijfentwintig augustus geen Rennie meer op en ook m’n handen doen weer wat ze moeten doen. Maar daar is ook alles mee gezegd. De afgelopen weken heb ik meermaals in de supermarkt gestaan, om me heen kijkend wat ik ook alweer kwam kopen. Om vervolgens onverrichter zaken terug naar huis te keren. Schrijf dan een briefje, zou je zeggen. Scherp. Maar dan moet je die wel meenemen.

Tig keer de trap op en af, omdat ik niet meer weet wat ik boven ging doen. M’n telefoon pakken en weer wegleggen, want wie ging ik ook alweer bellen? Mensen tegenkomen en geen flauw benul hebben wie het ook alweer zijn. Ze noemen het zwangerschapsdementie, maar ik heb het idee dat drie kwart van mijn hersencapaciteit verdwenen is met de geboorte van onze dochter.

Een ander vervelend kwaaltje tijdens de zwangerschap, was mijn gevoelige maag. De eerste dertien weken kwam ik er goed vanaf en bleef de ochtendmisselijkheid me bespaard. Maar vanaf een week of twintig, viel zo’n beetje alles wat geen fruit, groente of brood was verkeerd en kreeg ik alsnog een innige relatie met de pot. Burrito’s, hamburgers, pizza, het kwam er allemaal met dezelfde vaart weer uit. Gelukkig was het de zomer bij uitstek voor fruit en salades. Maar de gemiddelde vreetkick is slecht te stillen met een stukje watermeloen en ook hormonale uitspattingen zijn slecht te temperen met een bak sla.

Dus troostte ik mezelf al die tijd met de gedachte dat ik me na de zwangerschap te buiten kon gaan aan alles wat vet en ongezond is. In gedachte bunkerde ik me een weg door liters ijs, torens hamburgers en bakken snoep.

Maar nu blijkt, na een pittige eerste drie maanden, dat ons ukkepukkie koemelkallergie heeft. Wat heerlijk om stukje bij beetje te ontdekken wat een opgewekt meisje zich verscholen hield achter al dat verdriet. En wat een geluk dat wij dit relatief snel hebben kunnen ontdekken en haar meer pijn bespaard is gebleven.

Maar dat betekent dus wel dat ik opnieuw gedag kan zeggen tegen al die repen Tony Chocolonely, bakken Ben&Jerry’s en pakken koekjes.

Eén voordeel, boodschappen die je niet hoeft te kopen, kun je ook niet vergeten.