Honderdzestien dagen geleden begon mijn zwangerschapsverlof. Wat was dat gek thuis komen op die tweede augustus. Het leek of ik eindeloos vrije tijd voor de boeg had. Te beginnen met de dagen die gevuld zouden zijn met wachten. Wachten op ons grote, kleine wonder.

Ik ken mezelf een beetje en geduld is niet mijn beste eigenschap. Dus om het wachtleed iets te verzachten voor mezelf, koos ik ervoor om een goeie drie weken voor de uitgerekende datum met verlof te gaan in plaats van de optionele zes. Die drie weken vulde ik met wandelingen, Netflix en voetenbadjes. Het was een hete zomer voor een hoogzwangere, maar er werd goed voor mij gezorgd door mijn lief. Een badje in de tuin, watermeloen in de koelkast en Birkenstocks in plaats van slippers, maakten de dagen best draaglijk. Ook mijn creativiteit bereikte grote hoogten en ik maakte zelf een speenkoord, wagenspanner en babygym of ik al jaren niet anders deed. Oh, en vergeet het dagelijkse stofzuigen niet. Ik vrees met grote vrezen dat die tic niet snel zal slijten.

Maar toen kwam daar die wonderlijke vijfentwintigste augustus. De dag waar we zo naar uit hadden gekeken. De dag die ik vanaf het begin al noemde als jouw geboortedag en dat grapje kwam uit. Daar was jij, in al je perfectie. Hoewel ik van tevoren had gedacht dat ik me thuis zou gaan vervelen, bleek niets minder waar. Mijn wereld draaide niet meer om werk, uitslapen en buiten de deur eten en drinken. In een paar uur tijd, veranderde alles. Jij werd mijn wereld.

Je kleine handjes die je spuugdoekje vasthouden alsof het je grootste schat is en je prachtige ogen, steeds op zoek naar iets interessants. Samen brengen we hele dagen op de bank door, als de reflux dusdanige vormen aanneemt dat slapen in de box geen optie meer is. We kroelen, wandelen en wiegen. Ik zing nog een keer dat je mijn sunshine bent en als ik jou voor de vierde keer verkleed, besluit ik zelf mijn vieze kloffie maar gewoon aan te houden.

Er gaan dagen voorbij dat ik niet douche en er zijn dagen dat ik niemand zie, behalve jou. Mijn koffie drink ik standaard koud en de televisie dient al lang niet meer als entertainment, maar enkel als achtergrondgeluid. En het maakt me allemaal niet uit. Ondanks al het zoeken en zorgen, waren de afgelopen dertien weken de mooiste uit mijn leven en ik zou ons het liefst voor altijd in deze baby bubbel willen opsluiten.

Maar nu komt er een einde aan deze periode. Morgen moet ik weer aan het werk. Hoewel ik van tevoren had gedacht dat ik eraan toe zou zijn, voelt dat nu helemaal niet zo. Vriendinnen, collega’s en bekenden zeiden allemaal tegen me dat het goed zou zijn. Dat ik, na zestien weken thuis zijn, klaar zou zijn om weer aan de slag te gaan. Maar nu zit ik hier, met mijn laptop op schoot, me af te vragen hoe ik morgen in vredesnaam de dag door ga komen.

Hoe jij zult huilen als je last hebt van je darmen en ik er niet ben. Hoe ik in een kil kantoor zal moeten kolven en jij je voeding uit de fles krijgt. Je bent in fantastische handen bij je papa, maar wat had ik graag nog wat langer bij je gebleven. Werken kan altijd nog en je bent maar zó kort, zo klein.

Voor ik mama werd, vond ik dat het een prachtige ontwikkeling was dat vrouwen niet thuis hoefden te blijven voor hun kind, maar ‘gewoon’ konden gaan werken. De afgelopen dagen wenste ik dat papa’s salaris voldoende zou zijn voor ons beiden. Het is niet het werken an sich wat het probleem is. Het is ook niet dat ik niet in staat ben om je een dagje niet te zien (al zal dat wel een uitdaging worden), het is het afscheid moeten nemen van de kraamtijd. Een periode die we, misschien wel nooit meer, maar in ieder geval voor jou, niet meer terug krijgen.

Een pijnlijke confrontatie met de tijd, en hoe die steeds sneller lijkt te gaan. Hoe het leek of het vorige week twee augustus was en hoe mijn verlof als een vingerknip voorbij is. Hoe jij van een breekbaar, ieniemienie baby’tje, ineens een klein mensje bent geworden.

En nu is het morgen ineens zesentwintig november. De dag die zestien weken geleden zo ver weg leek. Moet ik weer aan het werk en moet ik jou negen uur missen. Gaat papa alleen met je naar het consultatiebureau en ben je weer een stukje groter als ik thuis kom.

Ik hoop maar dat de tijd morgen net zo snel wil gaan als de afgelopen zestien weken. En hoe graag ik soms ook zou willen dat je voor altijd klein blijft, ik kan niet wachten om morgen te horen hoe goed je bent gegroeid.