“Schat, waar is dit andere grote sporttas?”
“Welke bedoel je? We hebben er toch maar één?”
“Nee, die ene groene ligt al op de slaapkamer. We hebben toch ook nog die blauwe?”
Een blauwe sporttas? Ik probeer te verzinnen wanneer wij een blauwe sporttas hadden, maar ik vrees dat m’n brein voorgoed tot pudding is gebombardeerd.
Afgelopen weekend zocht ik voor een artikel, door mijn oude foto’s op mijn laptop, naar één van onze eerste Texel foto’s samen. Zo’n zoektocht begint vaak heel doelgericht, maar voor je het weet ben je verdwaald tussen kerstkostuums en voorjaarsvakanties. Wegdromen bij foto’s van één van onze eerste dates, of me afvragend hoe het met die ene oud-collega zou gaan bij het zien van foto’s van die (iets te) gezellige bedrijfsborrel. Het lijkt wel honderd jaar geleden, het zijn er ‘slechts’ vier.
Mijn favoriete jeugdherinneringen zijn zonder twijfel onze zomervakanties met het gezin. Mijn vader werkte veel en met drie broers was het eigenlijk altijd wel druk in huis, met een komen en gaan naar school en allerhande nevenactiviteiten. Tijdens de zomervakanties waren we drie weken lang samen en was er tijd voor rust. Natuurlijk was dat samenzijn niet altijd zo leuk als in mijn herinneringen (vergeet vooral de veertien uur in de auto ernaartoe niet!) en was de rust vooral voor ons als kinderen gereserveerd. Moeders hebben nooit rust, dat weet ik nu. Toch zijn die herinneringen me dierbaar.
Zo, om maar effe lekker een open deur in te trappen: wat een weertje he, afgelopen weekend? Deze enorme geluksvogel en haar lief hadden net de tuin af en daar verscheen ineens die koperen ploert aan de hemel. Combineer dat met vijf (bijna) lege dagen in de agenda en een mini vakantie was geboren.
Zo, onze eerste echte vakantie als gezin zit erop. Officieel was het de tweede, maar de eerste keer dat we als gezin op Texel waren, had ik nog verlof. Aangezien dat wel invloed heeft op het vakantiegevoel (volgens een hoop mensen had ik immers vier maanden vakantie), telt deze als de eerste echte vakantie.
mamabel.nl 