Afgelopen zaterdag vierde ik mijn 32e verjaardag. Het weekend beloofde initieel een soort hitte explosie te worden, maar naarmate de week vorderde, leek mijn feestje eerder in een waterballet te veranderen. Gelukkig viel het uiteindelijk mee en hebben we lekker tussen de buien door gekletst en gegeten.
Lees verder “Ayo technology”
Binnenkort mag ik mijn abonnement verlengen. Een paar weken terug overwoog ik nog een sim-only, maar of de duvel ermee speelt, krijgt het ding kuren een maand voor het einde van mijn contract. Dat kleine sterretje in het scherm is niet onoverkomelijk, maar een camera die na het klikken drie seconden nodig heeft, kan de bedoeling niet zijn met een beweeglijke bijna-dreumes in huis (janken).
Toen ik nog mini Ilsje was en dertig ‘echt oud’, had ik de wildste toekomstdromen en voornemens. Een wereldreis stond bovenaan mijn verlanglijstje (zo noemde je vroegâh je bucketlist), ik zou met een camper door Australië crossen en ik zou een boek schrijven. Waarover wist ik niet, dat was op dat moment ook niet belangrijk. Ik zou iedere dag biefstuk eten en ik zou nóóit op mijn moeder gaan lijken. Niet omdat mijn moeder zulke vreemde dingen dacht of deed, maar gewoon omdat je als jong meisje alles beter weet en je moeder er echt niets van snapt.
Het is hoogzomer. De mussen voelden de bui alweer hangen en hebben, na de bloedhitte van 2018, een ander onderkomen gezocht dan onze daken, en zelfs de gemiddelde kledingwinkel verkoopt ventilators ‘on the side’. We verbruiken tien keer zo veel water als anders om onze zwembaden te vullen en sproeien, ondanks herhaaldelijk verzoek dit niet te doen, onze grasmatten en bijenstruiken in de hoop dat ze het overleven. Tuinen ruiken naar vlammende speklappen, en zwembroeken en bikini’s omsluiten witte winterbillen. Op zulke momenten ben ik blij dat iedereen in de straat z’n eigen zwembad heeft.
Het is zondagnacht als ik me omdraai en de dekens naar me toe probeer te trekken. In de verte hoor ik een schel geluid. Met één hand wrijf ik de slaap uit mijn ogen en met de andere draai ik mijn telefoon om die op mijn nachtkastje ligt. Met toegeknepen ogen probeer ik te lezen hoe laat het is. Een zoveelste bevestiging dat ouderdom met gebreken komt, ik zie steeds minder zonder bril. Ik knijp nog wat meer en zie 01:53 in mijn scherm schitteren. Dat was dus geen wekker die ik hoorde.
mamabel.nl 