Binnenkort mag ik mijn abonnement verlengen. Een paar weken terug overwoog ik nog een sim-only, maar of de duvel ermee speelt, krijgt het ding kuren een maand voor het einde van mijn contract. Dat kleine sterretje in het scherm is niet onoverkomelijk, maar een camera die na het klikken drie seconden nodig heeft, kan de bedoeling niet zijn met een beweeglijke bijna-dreumes in huis (janken).

Maandelijks maak ik zo’n driehonderd foto’s van miss mini. Een aantal waarvan ik dacht dat het idioot hoog was, tot ik ontdekte dat nagenoeg iedere nieuwe moeder dat doet. Een deel van die foto’s verwijder ik direct, een hele kleine greep verschijnt op mijn social media en een ander deel wordt zorgvuldig uitgezocht en gesorteerd voor haar fotoalbums.

Jep, fotoalbums, meervoud. Vol goede moed begon ik aan boek één, om heel rap tot de conclusie te komen dat ik dat nooit ging redden, een heel jaar in één boek. Dus klikte ik vrolijk door, liet twee albums personaliseren en heb inmiddels bijna twee fotoboeken vol met herinneringen aan de meest bijzondere tijd van ons leven, van het mooiste meisje dat ik ooit op de foto zette. Inclusief voldoende blote billen foto’s om Annabel het schaamrood op haar kaken te bezorgen, als haar toekomstige liefje bij ons op visite komt. Tel daarbij op het album met letterbord foto’s, voorzien van een dagboekje van die week en Annabel sluit haar eerste levensjaar af met drie goed gevulde fotoalbums.

Volgens sommige mensen is het een onderdeel van de verslaving van deze tijd. Met onze mobiele telefoons altijd in de aanslag, leven we het leven door de lens, in plaats van live en ‘in the moment’. Iedere zonsondergang, poserende huismuis of goed gelukte gehaktbal wordt vastgelegd en kinderen schieten in de houding zodra we onze camera of mobiele telefoon tevoorschijn halen. Moeten we echt óveral kiekjes van schieten?

Wellicht dat je mijn nicht eens kunt vragen naar de tante die, dertig jaar geleden, eeuwig en altijd met een camera in de aanslag stond. Of misschien kun je eens een vrije zaterdag bij mijn ouders op zolder doorbrengen, waar zich een doos of wat met onuitgezochte foto’s bevindt. Van kampeervakanties in de jaren ‘90, tot de geboorte van neefjes en nichtjes en verdwaalde kiekjes van kerstgala’s, in de lak gezette vlonders en buffetten vol culinaire hoogstandjes tijdens nieuwjaarsrecepties. Allemaal gemaakt ver voor het Instagram tijdperk en decennia voordat #etenisaltijdeengoedidee bestond.

Momenten willen onthouden en herinneringen willen vereeuwigen, is van alle tijden. Willen we niet allemaal het liefst een druilerige zondagmiddag wegduiken in fotoboeken van die ene fijne vakantie? Even terug naar dat adembenemende strand, dat knusse restaurantje of die Griekse ober met die lekkere kont? En vinden we het niet allemaal leuk om ‘a trip down memory lane’ te maken met die oude schoolgenoot. Lachen om je musical kostuum, je verbazen over de kledingkeuze van je moeder of een golf van misselijkheid onderdrukken bij een aanblik op de keuken van je studentenhuis?

Het is makkelijk om op allerlei nieuwe ontwikkelingen af te geven. Logischerwijs zijn het voornamelijk ouderen die mij en mijn mamarazzi praktijken van commentaar voorzien. Vroegâh moest je zuinig omgaan met je rolletje en kon je niet zomaar twintig foto’s van dezelfde doorkomende tand maken, om er vervolgens negentien te wissen. Maar in de basis zijn het nog steeds dezelfde, bijzondere momenten die we vastleggen. Dezelfde geboortepakjes, snotneuzen en verjaardagstaarten. Dezelfde hoop om over twintig jaar nog heel even terug te gaan naar dat ene mooie moment.

Het is ons tegenwoordig enkel wat makkelijker gemaakt door het grote aanbod aan camera’s en mobiele telefoons.

Mits die doen wat ze moeten doen natuurlijk.