Nu de eerste verjaardag van miss mini in rap tempo nadert, is het tijd om een beetje terug te blikken op mijn eerste jaar moederschap. De dingen die leuk zijn komen aan de lopende band voorbij, maar het blijft toch een ander verhaal om te schrijven over de dingen die niet leuk zijn. Ja, ik weet dat ik blij mag zijn dat ik moeder ben. En ja, ik wist de meeste van deze dingen van tevoren. Maar dat wil niet zeggen dat het hele moederschap daarom één groot feest is. Omdat de laatste klaagblog op een berg herkenning kon rekenen, hier nog een kleine aanvulling.

Dit zijn, als je het mij vraagt, de minst leuke dingen van het moederschap so far.

Slaaptekort
Natuurlijk weet je als aanstaand ouder dat een gat in de dag slapen tot het verleden behoort, na de geboorte van je kind. Wat zeg ik, toen ze nog veilig en warm in mijn buik zat was dat er al niet meer bij. Maar dat onze bijna-dreumes nog een keer of vier per nacht om een knuffel, een slokje of een kussengevecht zou vragen, had ik niet verwacht. De borstvoeding maakt dat mijn lief en ik dit helaas niet om en om kunnen doen en overdag slapen wanneer zij slaapt is er ook al niet bij, want mevrouw slaapt niet meer overdag. Of een kwartiertje, waardoor je precies op mag staan op het moment dat je jezelf er eindelijk toe hebt gezet om inderdaad even te gaan liggen. Heel soms wil ik haar bij mijn moeder brengen om een dag te slapen. Wat dan waarschijnlijk toch niet lukt, omdat ik haar mis.

Niet alle eten is een goed idee
Oudjaarsavond 2017 bracht ik door zonder wijn en zonder sigaret. ‘Offers’ die ik zonder enige twijfel bracht, maar die echt niet altijd makkelijk waren. Als fervent gezelligheidsdrinker was er al gauw een reden voor een wijntje en om in evenwicht te blijven, had ik in mijn andere hand een sigaret. Natuurlijk overleefde ik het zonder deze twee. Net als de rosbief, filet americain en sushi die ik moest laten staan. (Ja, ik weet dat je sushi mag eten als je zwanger bent, maar ik kom er voor de rauwe vis.) Groot was dus de vreugde toen er met de geboorte van Annabel niet alleen een beetje meer ruimte in m’n kleding ontstond, maar ook in het menu. Helaas was dat plezier van korte duur, want toen na drie maanden koemelkallergie werd geconstateerd bij Annabel, volgde een nieuw dieet. Dag pizza, dag taart, dag tosti’s. Gelukkig zijn er voor een hoop zuivelproducten tegenwoordig uitstekende vegan alternatieven, maar ik kijk uit naar de dag dat ik kan ontbijten met taart, lunchen met een tompouce en dineren met een pizza. Om af te sluiten met een bak Ben&Jerry’s.
En buikpijn waarschijnlijk.

De moedermaffia
THE WORST! Als ik de superieure moederbrigade moet geloven wil ik kunstvoeding uitbannen, haal ik m’n neus op voor pijnbestrijding en ben ik een linksdraaiende geitenwollensok omdat mijn dochter geen snoep en koek krijgt. Als mijn kind nog niet kan lopen met haar eerste verjaardag ben ik het mikpunt van hoongelach en als werkende moeder verwaarloos ik mijn dochter. Zomaar een greep uit de absurde dingen die je als moeder te horen krijgt. Al die heksen die denken dat ze er goed aan doen om andere moeders de grond in te boren als ze het anders doen dan zij, kunnen een hele dikke middelvinger krijgen. Ik heb één ernstig voornemen voor mezelf, voor het tweede levensjaar van onze lieveling, en dat is om dit soort figuren heel erg links te laten liggen. Wish me luck.

Best friends forever
Nog zo eentje die niet uit de lucht komt vallen, maar die wel gewoon mega ruk is. Het is nooit leuk om vrienden te verliezen of te merken dat bestaande vriendschappen veranderen. Maar hoe je het ook wendt of keert, nieuwbakken moeders willen over hun kind praten en de kinderloze vriendin zit helemaal niet te wachten op oneindige gesprekken over spuitluiers. En wanneer ik vraag “vijlen of knippen” zit zij waarschijnlijk te fantaseren over haar nieuwe set nagels en niet over die ieniemienie baby vingernageltjes. Natuurlijk heb ik met de komst van Annabel mijn vriendengroep niet ingeruild voor een nieuwe, baby rijke variant. Maar het is soms wel harder werken. De gesprekken zijn anders, de interesses liggen uit elkaar en de agenda’s op elkaar afstemmen is lastig als je dagen er zo anders uitzien. In een jaar waarin je sowieso al duizend nieuwe dingen moet leren en doen, is dat niet altijd even makkelijk. Gelukkig zijn de vrienden die bleven stuk voor stuk stapeldol op Annabel. Sterker nog, mijn lief en ik worden tegenwoordig straal voorbij gelopen als ze op visite komen. Dat zien we maar als een goed teken.

Anders op het werk
Eerder schreef ik al hoe ik een stuk relaxter ben als het over mijn werk gaat. Maar er zijn net zo goed dingen die ik echt helemaal niet tof vind aan mijn werk sinds ik mama ben. In een organisatie waarin een handjevol parttimers werkt is het soms best lastig om op woensdag ‘fijn weekend’ te zeggen. Er moet er altijd wel eentje zuchten dat ik ‘nu alweer’ naar huis ga en er wordt even extra gezucht als iemand mij iets uit moet leggen wat besproken is op één van mijn vrije dagen. Ja, jongens, ik werk drie dagen. Daarom krijg ik ook voor drie dagen betaald. Natuurlijk moet ik me niet eens een beetje druk maken om wat andere mensen ervan vinden, maar stiekem doe ik dat toch. Naast m’n baan is er dus ook werk aan de winkel in het kweken van een iets gladdere rug. Want voorlopig blijf ik lekker drie dagen werken. Op kantoor dan. Er moet thuis ook genoeg gebeuren. Onbetaald om precies te zijn.

Tijd
De laatste. De grootste fucker van allemaal. Ik knipper met mijn ogen en er is weer een maand voorbij. Toen we onze vakantie boekten, grapten we hoe lang dat nog zou duren en met een vingerknip zaten we in het vliegtuig terug. Voor mijn gevoel had ik vorige week nog mijn baby’tje van zeven pond in mijn armen en nu wordt ze bijna één. ÉÉN!
Tijd, oh tijd. Ging jij altijd al zo snel? En wil je het aankomende jaar een beetje mak aan doen alsjeblieft?

Wat zijn voor jou de minst leuke dingen aan het ouderschap?