Toen ik nog mini Ilsje was en dertig ‘echt oud’, had ik de wildste toekomstdromen en voornemens. Een wereldreis stond bovenaan mijn verlanglijstje (zo noemde je vroegâh je bucketlist), ik zou met een camper door Australië crossen en ik zou een boek schrijven. Waarover wist ik niet, dat was op dat moment ook niet belangrijk. Ik zou iedere dag biefstuk eten en ik zou nóóit op mijn moeder gaan lijken. Niet omdat mijn moeder zulke vreemde dingen dacht of deed, maar gewoon omdat je als jong meisje alles beter weet en je moeder er echt niets van snapt.

Inmiddels ben ik 31 en dus ‘echt oud’ en is van die voornemens weinig terecht gekomen. Ik bleek een watje dat haar vrienden en familie met moeite twee weken kon missen en das net wat krap voor een reis om de wereld. Het geld wat ik aan een reis naar Australië kon besteden, belandde in de kassa van de lokale kroeg en in het kader van de verduurzaming (en de liefde voor mijn lijf en portemonnee) hebben we het dagelijkse biefstukje maar van het boodschappenbriefje geschrapt.

Het laatste punt is iets bewerkelijker. Hoewel we de ‘het is hier geen hotel’ fase nog lang niet hebben bereikt, zijn er steeds meer momenten dat ik mijn mond open doe en ik mijn moeder hoor. Het zijn die momenten dat ik me realiseer dat die moeder van mij zo gek nog niet is. En niet alleen omdat ik nu zelf moeder ben.

Dat heeft voordelen, vraag maar aan mijn lief. Mijn moeder bracht graag middagen in de keuken door om ons te verwennen met lekker eten. Dat zette een standaard en ik mag graag een poging wagen die te evenaren in onze eigen keuken. Er moet altijd voldoende eten in huis zijn om mensen onverwacht mee te laten eten en met feestjes heb ik liever voor tien mensen over, dan een hap te weinig.

Ook in andere, dagelijkse situaties waaien ‘vleugjes mama’ voorbij. Zo gingen mijn lief en ik gisteren een stukje fietsen met miss mini. (Zei daar iemand burgerlijk?) Het was op het moment dat we langs een rijtje woningen reden, waar er een aantal te koop stonden en wij tuin, ligging en formaat uitvoerig besproken, dat ik me realiseerde: dit zijn de dingen die je ouders vroeger deden waarna je zwoer nooit zo saai te worden.

Daar stopt het niet. Dingen die ik vervelend, onnodig of ronduit dom vond, blijken zo gek nog niet. Eerder schreef ik al over de schoonmaak die plaatsvond op de dag voor we op vakantie gaan en dat geldt net zo goed voor wanneer we visite verwachten. Ja, ik weet dat de vloer vanavond weer vies is, maar ik ontvang mijn visite niet op een ongedweilde vloer. En voor de zekerheid stofzuig ik boven ook nog even. Annabel krijgt gewoon aubergine te eten, ook al vind ik dat zelf niet lekker en ik vis de restjes van haar bord als zij klaar is. Verspillen doen we niet.

Onderzoek wijst uit dat vrouwen vanaf hun 33^e steeds meer op hun moeder gaan lijken en het lijkt erop dat dat niet veelt scheelt. Oneindig melden dat alles in huis een vaste plek heeft, om het vervolgens als enige te kunnen vinden. En wanneer iets niet snel genoeg naar mijn zin gaat of niet op de manier hoe ik het graag heb, betrap ik mezelf erop dat ik mijn lontje soms wat korter is dan bedoeld. Terwijl ik vroeger toch zo vaak dacht ‘he mam, moet dat nou’. Me toen waarschijnlijk niet realiserend dat ze het mijn vader al drie keer eerder had gevraagd.

Van ‘doe nog maar een druppie’, als antwoord op de vraag of ik nog wijn wil, tot mijn zenuwachtige wiebelvoetje als ik met mijn benen over elkaar zit en de ‘t’ aan het einde van mijn zinnen: mijn moeder zit in mij. Haar ongeduld en scherpe tong. Maar ook haar grote hart en zorgzaamheid voor een ieder die het nodig heeft. Niet altijd vind ik dat leuk, maar je kunt nu eenmaal niet kiezen wat je doorgeeft en wat niet.

Aan mij de schone taak om de goede dingen te koesteren en die dingen, waarvan ik weet dat ze niet de schoonheidsprijs verdienen, tot een minimum te beperken, zodat het patroon doorbroken kan worden bij onze lieve Annabel.

Gelukkig heb ik daarvoor nog 32 jaar de tijd.