Boys3Life voor Mamabel

Zoals in mijn vorige gastblog te lezen was, hoorden wij op 2 juli 2018 dat wij niet één maar twee kindjes konden verwachten. In deze blog wil ik jullie meer vertellen over de zwangerschap en hoe we dit beleefd hebben.

Toen we thuiskwamen na die eerste echo heb ik heel even enorme paniek gehad. Ik werd me bewust van de risico’s die een meerlingzwangerschap heeft ten opzichte van mijn eerste zwangerschap. Ik maakte me zorgen of het wel in het huis en de auto zou passen. En hoe we dat dan gingen doen met twee baby’s die tegelijk zorg nodig zouden hebben. En, en, en… paniek! Gelukkig was mijn vriend een stuk rustiger, bij nader inzien ook realistischer, en heeft hij me getroost en gerust weten te stellen. Op dat moment besefte ik me dat wij dit gewoon samen konden doen. Dat wij als team sterk genoeg zijn om de zwangerschap goed te doorlopen en daarna de kinderen groot te brengen. Ergens in de dagen erna heb ik ook besloten dat ik fysiek de zwangerschap zou kunnen volhouden tot minstens 37 weken. Hoe raar dat ook klinkt om zomaar te beslissen, het heeft mij op heel veel momenten geholpen om vol te houden en extra goed voor mezelf te zorgen.

De eerste weken ben ik veel afgevallen. Ik woog al niet superveel voor ik zwanger werd, maar daar ging nog eens negen kilo vanaf, terwijl mijn buik wel vrij snel groeide. Eten was lastig en eten binnenhouden zo mogelijk nog lastiger. Het heeft weinig gescheeld of ik moest opgenomen worden om te voorkomen dat de kinderen mij letterlijk opaten. Gelukkig veranderde dat toen ik zo’n zestien weken zwanger was en kon ik zachtjes gaan genieten van het zwanger zijn. Al met al was dat toch anders dan bij de eerste zwangerschap, voornamelijk omdat ik zo enorm werd.

Rond de twintig weken was ik ronder dan op de dag van de bevalling van de eerste (notabene tien dagen voor de uitgerekende datum). Hoewel me dit tijdens mijn eerste zwangerschap nooit zo opgevallen is, merkte ik nu hoe vervelend het eigenlijk is dat iedereen zich met je zwangerschap bemoeit. En dan bedoel ik vooral mensen die ik niet ken, random op straat of in de supermarkt. Een paar bizarre vragen en situaties schets ik hier voor jullie. Lees dit vooral met een flinke schep zout. Tegelijkertijd: denk ook even na of je zelf weleens zulke dingen hebt gezegd en of je dat hierna opnieuw zou doen?

1. Je hebt zeker hulp gehad met zwanger worden?
   Ja, van mijn vriend want een onbevlekte ontvangenis wilde niet lukken. Ik zal je de details van onze favoriete standjes besparen, maar newsflash: er worden ook tweelingen verwerkt zonder IVF. Los van het feit dat dit een enorm kwetsende vraag kan zijn als je inderdaad medische hulp hebt gehad. Het is jouw zaak niet, dus vraag er niet naar.
2. Tweelingen komen altijd te vroeg en zijn altijd heel klein. Ben je daar wel op voorbereid?
   Waarom zeg je dit? Waarom is er de behoefte om een zwangere vrouw en een aanstaande vader nog meer zorgen aan te praten. Er zijn zoveel kinderen die in goede gezondheid worden geboren na een prettige zwangerschap. En ja, het gaat jammer genoeg ook weleens anders. Dat is al lastig genoeg voor de ouders die dat meemaken, het is onnodige om iedereen daar bang voor te maken.
   Oh, en tipje van de sluier: ze waren niet te vroeg en per kind zwaarder dan mijn oudste, die een heel normaal geboortegewicht had.
3. Jullie gaan het heel druk krijgen.
   Ja, dat klopt. Wat wil je nu dat ik zeg? Dat we er eentje in het ziekenhuis achterlaten omdat we denken dat het niet kan? En dat we eigenlijk wel een kind wilden, maar niet bereid zijn om er energie aan te besteden nu het er 2 zijn? Of dat we inderdaad denken dat we het niet gaan redden en alleen het knapste kind eten geven?
   Mijn standaardantwoord werd: Ja, we gaan het druk krijgen. We hebben geen idee hoe druk en ook geen idee hoe het er praktisch uit gaat zien. We zorgen dat we goed voorbereid zijn en vooral: we maken ons nu niet druk, want 1 ding is zeker: we hebben onze energie straks hard nodig. 

4. Dan zal de oudste wel aandacht te kort gaan komen.
   Waarom precies? Er is in mijn ogen een verschil tussen aandacht moeten delen of aandacht te kort komen. Van aandacht delen krijgt een kind niets, behalve een wijze levensles. De oudste is een onwijs trotse grote broer die geniet van zijn broertjes en hij heeft quality time met zowel het hele gezin als individueel. Doe gewoon niet zo flauw en laat een zwangere vrouw niet piekeren over zaken die het piekeren niet waard zijn. 

5. Hoezo ga je nog steeds 36 uur werken? Dat kan je als moeder toch niet?
   Deze vraag, in vele varianten, hebben we veel gekregen. Wij hebben ervoor gekozen om allebei 36 uur per week te werken en om beurten een dag thuis te zijn. Dit kunnen we alleen doordat we een fantastisch supportsysteem hebben van familie en een lieve gastouder. Aan de vragen en opmerkingen zitten 2 kanten aan die ons allebei enorm dwars hebben gezeten. Enerzijds vind ik het onwijs rot om me te moeten verdedigen dat ik als moeder werk en daar nog gelukkig mee ben ook. Anderzijds is het enorm verdrietig dat er een cliché pijnlijk bevestigd werd: ik werd er op aangekeken en mijn vriend kreeg geen of positieve opmerkingen.
   Ons uitgangspunt: een kind heeft gelukkige ouders nodig die een goed voorbeeld geven en zorg dragen voor een stabiele en fijne jeugd. Het is aan elke ouder om hier zelf invulling aan te geven. 

6. Jij bent echt dik! Dat komt nooit meer goed met je huid.
   Ja, ik ben dik. Ja, ik maak me ook een tikje zorgen over mijn huid. Ja, ik ben ook weleens onzeker over hoe ik straks in bikini wandel. Maar weet je? Ik ben even druk met mijn superpower. Ik maak namelijk baby’s. Hele mooie en gezonde baby’s. Dus eigenlijk: nee, ik ben niet dik. Ik ben rond en gezond!

Al met al hoop ik dat jullie door het lezen van deze blog gaan beseffen dat je iemand kunt kwetsen met, al dan niet goedbedoelde, vragen en opmerkingen. Wij hebben drie fantastische kinderen en het doet soms zeer als iemand ons gezin daarvan afdoet als druk, ongewenst of ongewoon. Natuurlijk is het druk en natuurlijk zijn wij in eerste instantie geschrokken, maar bovenal zijn we intens gelukkig met onze ventjes.

En oh ja, zwangere buiken zijn nog steeds een lichaamsdeel van een zwangere vrouw. Of er nou 1, 2 of 14 kinderen in zitten, je blijft ervan af, tenzij je expliciet toestemming krijgt.

Volgende keer deel ik mijn bevallingsverhaal. No worries, ik zal het netjes houden 😉 .