Het is hoogzomer. De mussen voelden de bui alweer hangen en hebben, na de bloedhitte van 2018,  een ander onderkomen gezocht dan onze daken, en zelfs de gemiddelde kledingwinkel verkoopt ventilators ‘on the side’. We verbruiken tien keer zo veel water als anders om onze zwembaden te vullen en sproeien, ondanks herhaaldelijk verzoek dit niet te doen, onze grasmatten en bijenstruiken in de hoop dat ze het overleven. Tuinen ruiken naar vlammende speklappen, en zwembroeken en bikini’s omsluiten witte winterbillen. Op zulke momenten ben ik blij dat iedereen in de straat z’n eigen zwembad heeft.

Het lijkt wel vorige week, dat ik met mijn bolle babybuik in ons opblaasbad aan een stuk watermeloen lag te knabbelen. Fantaserend over hoe onze dochter eruit zal zien. Wanneer ze zal komen. Hoe ze ruikt en of ze haartjes heeft. Nu wordt ze bijna één.

Laats vroeg iemand me of het moederschap me veranderd heeft. Hoewel ‘ja’ het voor de hand liggende antwoord is, had ik nog niet eerder concreet kunnen uitleggen hoe dan precies. De eerste fase heb ik als zwaar ervaren. Fysiek en mentaal vond ik moeder zijn een enorme opgave, veel zwaarder dan ik had verwacht. De uitspraak ‘negen maanden op, negen maanden af’ is niet uit de lucht gegrepen, ik voel me pas sinds kort weer echt mezelf. Hoewel mijn lijf nog niet helemaal van mij is, is het wel weer (bijna) in zijn oude doen. Ook merk ik dat ik mentaal stukje bij beetje weer de Ilse word van voor de zwangerschap (op mijn geheugen na.. Mijn hemel, komt dat ooit nog goed?). De lastige start is achter de rug. En dus durfde ik die vraag opnieuw te beantwoorden. Zonder de roes van verwarrende hormonen.

Agenda technisch is het leven met een kindje natuurlijk heel anders. Op zaterdagmiddag beslissen dat je zaterdagavond uit eten wilt is er niet meer bij en tot 10:00 in je bed liggen kun je ook vergeten. Ook financieel ziet ons leven er compleet anders uit. Waar we voorheen konden doen en laten waar we zin in hadden, moet er met een flinke kostenpost erbij en 40% salaris minder, beter worden nagedacht of dingen wel of niet kunnen. Structuur en regelmaat zijn belangrijker dan ooit. Mijn leven is veel minder spannend en op één of andere manier ben ik daardoor veel meer ontspannen.

De enorme druk van dingen ‘moeten’ heb ik laten varen. Waar er in het pre-baby tijdperk geen maand voorbij ging dat ik geen nieuwe shirtjes, broeken of schoenen moest hebben, heb ik er momenteel geen moeite mee om me te beperken tot een handjevol outfits. Tenslotte hoef ik niet meer ieder weekend in lampen te hangen of de show te stelen en bovendien is comfort het nummer 1 criterium geworden voor mijn garderobe.

Ook op het werk ben ik veel relaxter. Ik spande de kroon in werk mee naar huis nemen, me druk maken om wie wat doet en zelf toch vooral 110% geven. Aangezien ik ook geen 110% betaald krijg, doe ik wat er van me verwacht word en laat ik het werk waar het hoort: op kantoor. Tuurlijk vind ik het soms jammer dat ik dingen mis als parttimer. Maar hoe kan ik me druk maken om het wel en wee op kantoor, als mijn mini meisje me met haar brede lach opwacht in de deuropening?

In plaats van te rouwen om de vrienden die ik zag vertrekken, ben ik dankbaar voor zij die bleven, ook al is mijn leven – en daarmee onze vriendschap – zo anders dan voorheen. En hoewel het me wat maandjes heeft gekost, ben ik nu op het punt dat ik een dag in en om het huis met mijn lieveling niet zie als een verloren dag, maar als een cadeautje. Stofzuigen en dweilen kan morgen ook.

Dan nemen we vandaag nog een duik in ons privé zwembad.

Want die kleine, witte winterbips van miss mini,

daar krijg ik nooit genoeg van.