Dat je een soort gemeengoed wordt vanaf het moment dat je wereldkundig maakt dat je een kind krijgt, kan geen verrassing zijn voor de meeste moeders. Dat begint tijdens de zwangerschap en loopt erna in één vloeiende lijn door in je moederschap. Wildvreemden zitten aan je buik, overladen je met (goedbedoelde) adviezen en vinden overal wat van.

Soms is dat fijn. Alles is nieuw, er zijn een miljoenmiljard onderwerpen waar je over na moet denken en twee(ëntachtig) weten nou eenmaal meer dan één. Maar soms moet je de neiging onderdrukken om mensen in een XXL hydrofiel te rollen en dubbelgevouwen onderin de kinderwagen te proppen. Ik in ieder geval wel. En als je het mij vraagt is dat precies wat je verdient als je één van de volgende dingen vraagt:

Geef je nu nog borstvoeding?
Wanneer ik deze vraag krijg ben ik altijd benieuwd of mensen deze vraag ook stellen aan moeders van baby’s die kunstvoeding krijgen. Ja, mijn kind van elf maanden krijgt nog melk. Ik weet het, ze is wat traag. Al haar leeftijdgenoten lurken al aan blikken redbull en tikken ’s avonds shotjes weg.

Vooral het ‘nu nog’ gedeelte van deze vraag doet mijn nekharen overeind staan. Er is altijd ruimte voor een fijn en respectvol gesprek over voeding, maar nu nog heeft nou niet echt die lading.
Onze dochter is een baby en die drinken melk. Maar goed ook, want momenteel weigert ze (op nectarines en meloen na) zo’n beetje iedere vorm van voeding. Lang leve de tiet dus!

Slaapt ze nu nog niet door?
Weer die nu nog he? Er is ooit ergens een groepje mensen geweest dat heeft bepaald dat een doorslapende baby het ultieme doel is en sindsdien worden hele volksstammen gek gemaakt met de vraag ‘’slaapt ze al door?’. Ja, ik kan soms jaloers luisteren als mijn schoonzus vertelt dat ze hun dochter ’s morgens wakker moeten maken en eerlijk is eerlijk, ik word ook blij als ik zes uur of langer aan één stuk mag slapen. Maar ik heb de volste overtuiging dat Annabel het écht niet doet om ons te pesten. Baby’s worden nu eenmaal soms wakker ’s nachts. Omdat ze honger hebben, een nachtmerrie hebben gehad, of jeuk hebben aan hun kleine teen. Het zijn net mensen. Er komt vanzelf een moment dat we ’s morgens wakker worden en ons realiseren dat we er die nacht niet uit zijn geweest. Wedden dat ik dan baal dat de dag al begonnen is en ik niet nog een paar uur verder mag slapen?

Kan ze al… (vul in wat je wilt. Lopen/praten/het klimaatprobleem oplossen?)
Onze kinderen moeten alles kunnen, zo snel mogelijk. Het kan natuurlijk niet zo zijn dat je op het dorp het nichtje van de zus van je buurvrouw tegenkomt en dat je niet kunt pochen met alle records die je kind heeft verbroken. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het super leuk als je vraagt of ze al een beetje kruipt of brabbelt. Maar zeggen “Kan ze nog niet lopen?” om vervolgens, nog voor ik m’n zin heb afgemaakt, onderbroken te worden met “ohh, die van mij liep al los met tien maanden”, daar gaan m’n nekharen van overeind staan. Al die dikdoenerij, ik schreef het al eerder, ab-so-luut niet mijn ding. Laat je baby lekker baby zijn en stop met pochen.

Eén hapje/stukje/likje mag toch wel?
Mijn lief en ik hebben ervoor gekozen onze dochter suikervrij op te voeden, in ieder geval tot ze één is en zo lang als dat erna nog lukt. Daarnaast zijn er een aantal dingen die ze door haar koemelkallergie niet mag. Maar dat blijkt toch lastig voor sommige mensen. Een likje slagroom, een hapje taart, een stukje koek. Het lijkt de normaalste zaak dat kinderen allerlei koek en snoep krijgen op feestjes en verjaardagen. Maar buiten het feit dat ze hartstikke ziek kan worden van dat ene likje slagroom of hapje taart, zijn wij vrij duidelijk over die suikers bij ons kleine meisje. Dus nee, één likje mag niet. Je mag je taart helemaal zelf opeten. Bofferd.

Wanneer komt er een broertje of zusje?
Buiten dat de aanname dat gezinnen met één kind incompleet zijn best wel lomp is, is het ook nog eens een super gevoelige vraag. Zwanger worden en een kindje krijgen is alles behalve vanzelfsprekend. Ergens wist ik dat best, maar sinds ik moeder ben, ben ik me daar nog meer van bewust geworden. Soms duurt het langer of zijn er medische oorzaken waarom (opnieuw) zwanger worden niet lukt.

Misschien zijn we wel druk bezig en dan kom jij met je vraag die me alleen maar confronteert met een uitblijvende zwangerschap. Ik zeg niet dat het zo is, maar ik zeg ook niet dat het niet zo is. Nee, grapje. Voorlopig geen zwangerschapsaankondiging hier. Hoef je dus niet meer naar te vragen.

Nooit. Aan niemand.

Welke vraag of opmerking kun jij niet meer horen?