In de aanloop naar de geboorte van Charlie, was er maar één ding waar ik als een berg tegenop zag. Het slapen. Het duurde bij Annabel zestien maanden voor zij ontdekte dat slapen best een relaxte bezigheid is, ook voor langer dan drie of vier uur aan een stuk. Tijdens een goede nacht werd ze twee keer wakker, in een slechte zagen we elkaar elk uur. We spraken nog hoopvol naar elkaar uit dat het een tweede keer toch vast niet weer zo pittig zou worden.
Lees verder “Team no sleep strikes again”
Hoe gaan de nachten? Slaapt ze al door? Zo’n beetje de meest gestelde vraag als je net een kindje hebt gekregen. Alsof het antwoord op die vraag ook maar iets zegt over hoe het met je kindje gaat. Of met jou.
Annabel sliep vrij vlot door. We konden haar tegen elven als een burrito in haar inbakerdoek rollen, om haar er acht uur later weer uit te bevrijden. En dat hield ze best een poosje vol. Achteraf bleek dat ze ’s nachts uitgeput was van het vele huilen overdag. Maar dat wisten we toen nog niet.
Lees verder “Slaapt ze al door?”
Dat je een soort gemeengoed wordt vanaf het moment dat je wereldkundig maakt dat je een kind krijgt, kan geen verrassing zijn voor de meeste moeders. Dat begint tijdens de zwangerschap en loopt erna in één vloeiende lijn door in je moederschap. Wildvreemden zitten aan je buik, overladen je met (goedbedoelde) adviezen en vinden overal wat van.
Het is zondagnacht als ik me omdraai en de dekens naar me toe probeer te trekken. In de verte hoor ik een schel geluid. Met één hand wrijf ik de slaap uit mijn ogen en met de andere draai ik mijn telefoon om die op mijn nachtkastje ligt. Met toegeknepen ogen probeer ik te lezen hoe laat het is. Een zoveelste bevestiging dat ouderdom met gebreken komt, ik zie steeds minder zonder bril. Ik knijp nog wat meer en zie 01:53 in mijn scherm schitteren. Dat was dus geen wekker die ik hoorde.
mamabel.nl 