Hoe gaan de nachten? Slaapt ze al door? Zo’n beetje de meest gestelde vraag als je net een kindje hebt gekregen. Alsof het antwoord op die vraag ook maar iets zegt over hoe het met je kindje gaat. Of met jou.

Annabel sliep vrij vlot door. We konden haar tegen elven als een burrito in haar inbakerdoek rollen, om haar er acht uur later weer uit te bevrijden. En dat hield ze best een poosje vol. Achteraf bleek dat ze ’s nachts uitgeput was van het vele huilen overdag. Maar dat wisten we toen nog niet.

Charlie heeft één keer van 22:15 tot 05:00 geslapen en dat was de nacht na haar entingen. Normaal wordt ze iedere twee á drie uur wakker voor een slokje, een knuffel, een lachkick of gewoon om even te laten weten dat ze er nog is. Puur op basis van het antwoord op de vraag ‘slaapt ze al door’, had je dus de conclusie getrokken dat Annabel het goed deed en Charlie niet.

Het tegenovergestelde is waar.

Westerse maatstaven
Maar als Charlie ons eerste kindje was geweest, had ik misschien ook wel gedacht dat er iets niet goed ging. In een maatschappij die is gericht op gezinnen waarbij iedereen in z’n eigen hok slaapt, bij voorkeur klokje rond als je leeftijd nog in de enkele cijfers is en zonder gemekker om voedsel of vocht, zou je al gauw denken dat je kindje iets mankeert als het iedere drie uur wil eten. Of een goeie mop wil tappen.

Kindjes die wakker worden moet je in hun eigen kamer in hun bedje leggen en vooral niet op reageren. Hang dikke gordijnen op om het donker te maken en een klok aan de muur die ze eraan herinnert dat het nog lang geen etenstijd is, dus dat ze maar beter kunnen stoppen met huilen.

En als ze toch huilen doen ze dat om je te manipuleren. Om je te laten zien wie de baas is. Dat willen we niet, dus dat moeten we zo snel mogelijk de kop indrukken. Negeren is het beste advies. Dan leren ze het wel af. De laatste fles stoppen we vol met pap zodat ie zwaar op de maag valt en jij tenminste lekker kunt slapen. En als ze toch eerder voor een voeding komt, wacht je gewoon net zo lang tot ze zichzelf in slaap hebben gehuild. Slaaptraining. Africhten. Baas over eigen baby.

Als ik de online babygidsen, moedergroepen en ontwikkelingsapps moet geloven is dit ‘the way to go’.

Onze eigen manier
Maar gelukkig is Charlie niet ons eerste kindje. Dus staat er een co-sleeper naast ons bed waar ze iedere nacht een paar uurtjes in slaapt. En als ze na de voeding liever bij mij blijft liggen, dan doen we dat. Mocht ze midden in de nacht besluiten toch liever te keten, spring ik heus geen gat in de lucht (eerlijk is eerlijk, ik wil ook gewoon slapen) maar wisselen m’n lief en ik elkaar af. Met een loopje, even kroelen, het white noise apparaat aan de lader hangen omdat ie weer eens is aangezet door zuslief en een hele dag in het luchtledige heeft staan loeien, of gewoon accepteren dat deze nacht niet bedoeld was om te slapen en de volgende dag vertrouwen op de Dolce Gusto.

Want nee, Charlie slaapt nog niet door. En hoewel dat heel normaal is, kan het soms ook heel pittig zijn. Maar een kindje krijgen is nu eenmaal pittig. Het zet je leven op z’n kop. En in plaats van krampachtig vast te willen houden aan gewoonten uit het pre-baby tijdperk, heeft iedereen er meer aan als we nieuwe gewoonten creëren. Die luisteren naar de behoefte van onze kruimel en tegelijk een beetje rekening houden met onze eigen gemoedstoestand.

Dus in plaats van te vragen hoe de nachten gaan en of Charlie al doorslaapt, volstaat de vraag hoe het gaat.

Of nodig me uit voor een bak koffie.

Grote kans dat ik die goed kan gebruiken.