Vanmorgen was één van vele heerlijk luie ochtenden die we de afgelopen maanden hebben beleefd. M’n lief hoefde pas laat te gaan werken dus we lagen tot half tien met z’n vieren in bed te knuffelen, boekjes te lezen en filmpjes te kijken. Ik werd door een vriendin in een Instagram story getagged en gevraagd wat mijn mindset was voor die dag en ik deelde mijn antwoord. Om vervolgens nog wat berichtjes te beantwoorden, doelloos langs nieuwe posts te scrollen en reacties onder een voorgesteld bericht te lezen.

Zo is er iedere dag wel een story te delen of post te bekijken. Door de berg vrije tijd die ik de laatste maanden heb gehad, liep ook m’n tijd op social media, maar Instagram in het bijzonder, enorm op. Normaliter heb ik daar niet per se moeite mee, als de tijd en aandacht voor m’n lief en de meiden er maar niet onder lijdt. Maar nu had ik vooral mezelf ermee.

Hebben, hebben, hebben
Overal waar ik keek, zag ik dingen die ik ook wilde. Verhuizingen, verbouwingen en gigantische home make-overs gaven me de kluskriebels, terwijl we amper vier jaar in ons eigen huis wonen. Een miljoenmiljard babymerkjes wisten op mijn hormonen in te spelen met de mooiste kinderkleding en hipste accessoires, terwijl de kasten van de meiden uit hun voegen barsten. En ik kon rammelende eierstokken krijgen van zwangerschapsaankondigingen terwijl ik notabene zelf een kersvers baby’tje in m’n armen had.

Trouwjurken, vakantiebestemmingen, perfecte make-up (en dat interesseert me niet eens), tuinen zo groot als parken, afgetrainde lijven, you name it, ik kreeg er hartjesogen en een hebberig gevoel van. En waar ik normaal prima kan relativeren dat Instagram 95% mooi weer spelen of reclame (maken) is, veranderde ik nu ineens in Rupsje Nooitgenoeg en vroeg me bij iedere post af hoe haalbaar het zou zijn om die dingen ook voor mezelf te fixen.

Opgeruimd staat netjes
Precies het gevaar dat er schuilt achter sociale media. Waar we onze kinderen voor willen behoeden, onzekere nichtjes en koopgrage vriendinnen voor waarschuwen en waarvan ik altijd dacht er ongevoelig voor te zijn. Maar ik tuinde er met open ogen in. Dus die schermtijd moest omlaag. Weg met de prikkels. Weg met de verleidingen. Lekker spelen met miss mini, kroelen met ons kruimeltje en genieten van alle dingen die we wél hebben.

Dat betekent niet dat er helemaal niet meer gescrolld wordt. Ik haal tenslotte ook heel veel plezier en inspiratie uit m’n Insta vriendinnen en de echte dingen die ze delen. En je moet toch iets als je van je vijf zeldzame minuten me-time zit te genieten op de wc.

Maar eerst gaat de bezem door m’n gevolgde accounts en mijn mindset op ‘dankbaar’. Want het gras mag dan elders groener lijken, ik heb echt genoeg zooi en nog meer om dankbaar voor te zijn. Een prachtig huis met tuin, kasten vol eten, een stofwisseling die het me mogelijk maakt om het gros ervan zonder moeite weg te werken, vrienden en familie om tijd mee door te brengen en een gezellige Insta feed om foto’s van al dat moois op te delen.

En als ik de weerberichten mag geloven, gaat zelfs de zon EIN-DE-LIJK schijnen vanaf morgen.

Meer heeft een mens toch niet nodig?