Het is zondagnacht als ik me omdraai en de dekens naar me toe probeer te trekken. In de verte hoor ik een schel geluid. Met één hand wrijf ik de slaap uit mijn ogen en met de andere draai ik mijn telefoon om die op mijn nachtkastje ligt. Met toegeknepen ogen probeer ik te lezen hoe laat het is. Een zoveelste bevestiging dat ouderdom met gebreken komt, ik zie steeds minder zonder bril. Ik knijp nog wat meer en zie 01:53 in mijn scherm schitteren. Dat was dus geen wekker die ik hoorde.
Vandaag is best een bijzondere dag. Volgens mijn vriend ben ik een muts en zie ik mijlpalen waar ze niet zijn, maar ik vind het een bijzondere dag. Vandaag is Annabel namelijk 39 weken en 5 dagen oud. Ze is exact even lang buiten de buik als dat ze erin heeft gezeten.
Al zo lang als ik me kan herinneren, ben ik een goede slaper geweest. Specifieke voorkeur voor mijn eigen bed heb ik niet. Je kunt me op maandagmorgen gerust onder m’n bureau, onder een dekentje leggen op het werk, en ik ontwaak ergens tegen de lunch. Ook op vakanties en weekendjes weg heb ik doorgaans geen moeite met slapen. Geen klachten omdat het mijn eigen matras niet is en ook geen heimwee naar m’n eigen dekbed. Het enige wat trouw mee verkast wordt als ik op pad ga, is m’n kussen. Maar zelfs zonder, kom ik de nacht (of dag) wel door.
mamabel.nl 