Vorige week kreeg ik een leuke herinnering op Facebook. Sowieso ben ik dol op die herinneringen functie. Het confronteert me soms met de ‘het weekend is om te zuipen’ Ilse en verrast me met schrijfsels waarvan ik niet meer wist dat ik ze schreef. Nu Annabel meer dan een jaar in ons leven is, verschijnen er ook regelmatig herinneringen aan foto’s van haar en die kunnen allen op een ‘aahhhh, kijk nou hoe kleeeiiiin’ rekenen.
Al zo lang als mijn lief en ik samen zijn, hebben we er patent op om de dingen die we ver van tevoren afspreken, onbedoeld in een tijdsbestek van een paar weken te plannen. Zo gaan er soms maanden voorbij waarin we geen concert bezoeken, om er dan ineens vier in zestien dagen in de agenda te hebben staan. Ook bijzondere verjaardagen, etentjes, en andere feestjes vallen vaak kort na elkaar.
Zo ook afgelopen weekend.
Dit najaar is het de achtste keer dat wij vakantie vieren op Texel. In maart 2015 gingen we voor het eerst en werden we op slag verliefd op het eiland. Fijn bijkomend voordeel is het optreden van Plaatstaal ieder najaar. In het begin maakten we daar een lang weekend van, inmiddels plakken we er gewoon een weekje vakantie omheen.
Afgelopen weekend zocht ik voor een artikel, door mijn oude foto’s op mijn laptop, naar één van onze eerste Texel foto’s samen. Zo’n zoektocht begint vaak heel doelgericht, maar voor je het weet ben je verdwaald tussen kerstkostuums en voorjaarsvakanties. Wegdromen bij foto’s van één van onze eerste dates, of me afvragend hoe het met die ene oud-collega zou gaan bij het zien van foto’s van die (iets te) gezellige bedrijfsborrel. Het lijkt wel honderd jaar geleden, het zijn er ‘slechts’ vier.
mamabel.nl 