Al zo lang als mijn lief en ik samen zijn, hebben we er patent op om de dingen die we ver van tevoren afspreken, onbedoeld in een tijdsbestek van een paar weken te plannen. Zo gaan er soms maanden voorbij waarin we geen concert bezoeken, om er dan ineens vier in zestien dagen in de agenda te hebben staan. Ook bijzondere verjaardagen, etentjes, en andere feestjes vallen vaak kort na elkaar.
Zo ook afgelopen weekend.
Vorige week gingen wij met z’n drietjes buiten de deur eten. Annabel is dol op eten en dat heeft ze niet van een vreemde. Maar of een dreumesje van ruim dertien maanden het ook leuk vindt om in een kinderstoel, op een vreemde plek, omringd door vreemde mensen te moet wachten op haar eten, dat moet je altijd maar afwachten. Gelukkig doet ze dat doorgaans uitstekend en dat maakt dat wij meer en meer uit eten durven met onze miss mini.
Gisteren was de eerste vaderdag voor mijn lief. Na mijn eerste moederdag, schreef ik al dat die dag me meer deed dan ik had verwacht. Hoewel mijn lief niet op confetti kanonnen en strijkkwartetten had gerekend, wist hij dat voor het eerst cadeautjes van zijn kleine meisje krijgen toch bijzonder is en daar keek hij naar uit.
Ons leven is nog nooit zo groots en zo klein geweest als de afgelopen weken. Ik sta op wanneer Annabel vindt dat de dag begonnen is, ik rommel wat in huis en laat me vooral leiden door haar wensen. Haar behoefte aan mama, melk en schone luiers bepaalt wanneer ik het huis verlaat en hoe lang. Vriendlief heeft vakantie en we zijn vooral lekker aan de wandel met z’n drietjes. Lang leve de Indian Summer.
mamabel.nl 