Van kleins af aan ben ik al dol op baby’s. Hun geur, de ieniemienie nageltjes op hun mini vingertjes, het zoete gepruttel als ze in je armen liggen te slapen. Ze zijn het ultieme geluk in de schattigste outfits en als je een manier zoekt om mij op te vrolijken, geeft op kraamvisite gaan een honderd procent glimlach garantie.
Vorige week gingen wij met z’n drietjes buiten de deur eten. Annabel is dol op eten en dat heeft ze niet van een vreemde. Maar of een dreumesje van ruim dertien maanden het ook leuk vindt om in een kinderstoel, op een vreemde plek, omringd door vreemde mensen te moet wachten op haar eten, dat moet je altijd maar afwachten. Gelukkig doet ze dat doorgaans uitstekend en dat maakt dat wij meer en meer uit eten durven met onze miss mini.
Tot een paar weken geleden konden wij onze vrije dagen met Annabel heerlijk ontspannen opstarten. Zij erbij in het grote bed, slokje melk, nog een beetje dommelen. Maar blijkbaar vond ze het na een jaar wel genoeg en start zij haar dag liever met een stevig potje ochtendgymnastiek. Over papa heen, onder mama door, arm in je oog, teen in je neus, al kat ontwijkend van de ene kant van het bed naar de andere. Goedemorgen!
mamabel.nl 