Vorige week gingen wij met z’n drietjes buiten de deur eten. Annabel is dol op eten en dat heeft ze niet van een vreemde. Maar of een dreumesje van ruim dertien maanden het ook leuk vindt om in een kinderstoel, op een vreemde plek, omringd door vreemde mensen te moet wachten op haar eten, dat moet je altijd maar afwachten. Gelukkig doet ze dat doorgaans uitstekend en dat maakt dat wij meer en meer uit eten durven met onze miss mini.

De lunch verliep zoals verwacht. Papa at, mama at en voerde Annabel en Annabel gilde onmiddellijk na het doorslikken van haar hap om het volgende stukje. Haar longen zijn inmiddels dusdanig getraind dat er een flinke dot geluid uit haar snoezige hoofdje komt en ze trok de aandacht van een andere bezoeker. “Zozo, dat is een pittige tante. Daar krijgen jullie het nog mee te stellen.”

Clichés
We horen deze, en vergelijkbare opmerkingen, zo’n twintig keer per week. En met ons zo veel andere ouders. “Dat wordt me er eentje hoor” of “Daar krijgen jullie je handen vol aan”. We knikken maar, en glimlachen dan lief. Het is de zoveelste in een ellenlange lijst met clichés die je als ouder om je oren krijgt en iedere keer opnieuw vraag ik me af wat daarmee bedoeld wordt.

Annabel is een aanwezige dreumes. Ze kan gillen als een keukenmeid en vreten als een bootwerker. En wanneer dat laatste niet snel genoeg gaat, zul je dat eerste op volle toeren horen. Net als wanneer ze haar sok kwijt is (die waarschijnlijk in haar mond zit) of ik tegen haar zeg dat ze niet op de staart van de kat mag bijten.

Bezig boefje
Ze is temperamentvol en energiek. Als ze ’s morgens wakker wordt, kletst ze honderduit tegen haar knuffels, en wanneer ze daar klaar mee is, mikt ze ze vakkundig tussen de spijlen door en gaat dan heel hard huilen dat ze er niet meer bij kan. Haar optillen kan rekenen op twee handjes die zich afzetten tegen je borst. Niet omdat ze je niet aardig vindt (alhoewel dat in sommige gevallen misschien wel opgaat) maar omdat ze wil spelen. Hele dagen kruipt ze door de woonkamer op zoek naar plekken om te boeven.

Van de onderkant van het fornuis waar ze haar fotomapjes bewaart, tot de lade waar haar maïsvingers liggen. Ze priegelt haar minivingertjes tussen de deuren van het televisiemeubel en giert van het lachen als ze het lampje van de ontvanger van rood naar groen en weer terug laat kleuren. Dat wij daarmee televisie moeten kijken met hindernissen deert haar niet.

De onderste planken van de enige kast in de keuken zijn ingericht met speelgoed, omdat een staafmixer een beetje risicovol werd, en de afstandsbedieningen die wel tegen een stootje kunnen liggen op de salontafel in plaats van erin. Als een volleerd bankhanger drukt ze op de knopjes of ze zit te zappen. Om keihard, en gierend van het lachen, weg te sprinten als ik terug wil zappen naar Radio2 in plaats van de Omroep Fryslan die zij per ongeluk (expres?) aanzette.

Typische dreumes
Meermaals per dag stelt ze ons op de proef. Gaat ze lachen als ik zeg dat iets niet mag en huilen als ik haar een boekje geef wat gister nog op een goedkeurende glimlach kon rekenen. De ene dag is ze een droom baby die slaapt, eet, lacht en speelt. De volgende zit haar broek te strak, is haar bed te hard of de banaan te rijp. Ze meet net 73 centimeter en weegt amper negen kilo, maar ze weet wat ze wil en hoe ze het wil.

Maar geldt dat niet voor iedere dreumes? En peuter en kleuter en ga zo maar door?

“Daar krijg je het nog mee te stellen” klinkt of we ons moeten voorbereiden op het ergste. Terwijl ik niet kan wachten om te zien waar onze kleine Pollewop ons nog mee gaat verbazen (oké, stiekem kan ik prima wachten, maar ik ben wel heel nieuwsgierig).

Overtreffende trap
Natuurlijk zijn er dan altijd mensen die zeggen ‘en dan is ze nog maar zo klein, wacht maar tot ze gaat peuterpuberen/echt puberen of je bij de voordeur ligt te wachten/tot ze midden in de nacht terugkomen van het stappen/insert overtreffende trap.’ Dat zijn vaak dezelfde die vinden dat je als zwangere niet mag zeggen dat je moe bent, omdat je pas echt begrijpt wat moe zijn is, als je moeder bent.

Ik ben trots op ons kleine, brutale, ondeugende, liefdevolle, dansende, sokken etende, kwijlkusjes gevende smulpaapje.

En als je denkt dat we onze handen vol gaan krijgen, ben je te laat.

Dat hebben we al en ik vind het heerlijk.

…

Oh, je verwachtte nog een cliché?

Komt ie dan he:

En als je denkt dat we onze handen vol gaan krijgen, heb je onze harten nog niet gezien.