Tot een paar weken geleden konden wij onze vrije dagen met Annabel heerlijk ontspannen opstarten. Zij erbij in het grote bed, slokje melk, nog een beetje dommelen. Maar blijkbaar vond ze het na een jaar wel genoeg en start zij haar dag liever met een stevig potje ochtendgymnastiek. Over papa heen, onder mama door, arm in je oog, teen in je neus, al kat ontwijkend van de ene kant van het bed naar de andere. Goedemorgen!

Eenmaal gewassen, aangekleed en beneden aangekomen kon een bakje fruit mevrouw voldoende bekoren om erna een uur of twee te spelen, dansen en kruipen. Tijd waarin ik op mijn gemak een boterham kon eten, de vaatwasser uit kon ruimen en misschien zelfs nog een stofdoek over een lamp of kast kon halen. Dat is allemaal verleden tijd sinds onze dreumes zich enorm bewust is van alles wat wij uitspoken en zij daar dolgraag deel van wil uitmaken. Of het liefst de zaken volledig van je wil overnemen.

Dat zal lekker smaken
Vooral de vaatwasser beschikt over een speciaal soort aantrekkingskracht. Ik hoef er maar naartoe te lopen of Annabel sjeest in rap tempo achter mij aan om de klep op te duiken en aan snijplanken te friemelen en aan borden te likken. Ze achtervolgt de stofzuiger en gooit met alles wat ze tegenkomt. Mijn stofdoek delft het onderspit en belandt in het kattenwater. Wat ik natuurlijk op het aanrecht had moeten zetten om te voorkomen dat Annabel precies dat doet wat ze doet, maar ik was afgeleid door de kattenbrokken in haar mond. Je zou zeggen dat haar ontbijt daarmee getackeld is maar wanneer ik met mijn boterhammetje met pindakaas op de bank kruip, kruipt ze tegen me aan en bietst de helft van mijn boterham. De binnenkant welteverstaan. Voor de korstjes haalt madame haar neus op.

Tijd voor een dansje
Zoals altijd op mijn vrije dagen, luisteren we na de huishoudelijke taken en het fruit (en een halve boterham met pindakaas) naar de minidisco. Als het slaapliedje een einde maakt aan de lijst met blije kinderliedjes, en ik met een hartslag van driehonderd op de bank ga zitten (me realiserend dat ik er goed aan heb gedaan mijn toerisme opleiding niet in de praktijk te brengen in een animatieteam van een Zuid-Franse camping), zet mevrouw het op een gillen. Zij maakt tegenwoordig uit wanneer we klaar zijn en schijnbaar was ‘slaap kindje slaap’ geen signaal om Videoland weer even in te ruilen voor radio 2. Het gillen negeren leidt tot harder gillen en haar in de tuin zetten leidt tot vreemde blikken van de buren (geintje natuurlijk, de buren kijken er al niet eens meer van op). Dus beginnen we nog eens van voren af aan.

Eenmaal uit gegild en gesnoept wil mevrouw nog wel een poging wagen tot een beetje zelf spelen. Voorheen betekende dat achter een bal aan kruipen, ronde blokjes door de vierkante gaten in de vormenstoof willen duwen en onverstaanbaar kletsen met haar knuffels. Tegenwoordig probeert ze op de salontafel te klimmen, de kat zijn ogen te aaien of achterstevoren van de Wobbel af te koprollen.

Stout, stouter, stoutst
Maar de hit van de week is toch de televisieontvanger. Wanneer ik vanuit de keuken met een half  oog ‘Say yes to the Dress’ probeer te volgen, zit Annabel me vanaf de grond uitdagend aan te kijken en met het deurtje te spelen. Ze weet dat ze iets doet wat niet mag en dat maakt haar grijns alleen maar groter. Als ik op haar af loop, probeert ze het record sneldrukken te verbreken en zet in vijf seconden de televisie tien keer uit en aan. Ze giert het uit van het lachen als ik haar optil en zeg dat de televisie geen speelgoed is. Haar kleine armpjes om mijn nek geslagen en haar glimmende ogen die me uitdagen.

Onze kleine, lieve, zoete baby is veranderd in een in een vliegensvlugge dondersteen met een gevoel voor drama wat op Broadway niet zou misstaan.

Annabel de musical. Geschreven en geregisseerd door mama. Volledig overhoop gegooid en in de maling genomen door Annabel.

Iedere keer dat ik hem zie, wordt hij leuker.

En een tikkie vermoeiender.

Is het al tijd voor ‘slaap mama slaap’?