Boys3Life voor Mamabel

Veel mensen vinden stiefvader, of stiefmoeder, een rotwoord. Je hoort weleens alternatieven als bonusvader of cadeaumoeder. Ik heb niet zo’n hekel aan het woord en ik heb zelfs diep respect voor mensen die zo’n rol vervullen. Deze blog is een ode aan alle stiefvaders en -moeders van de wereld. En vooral voor de liefde van mijn leven, die de rol van stiefvader zo prachtig vervult.

Toen mijn oudste zoon ruim een jaar was, zijn zijn vader en ik van elkaar gescheiden. Daardoor werd ik dus ineens een alleenstaande moeder. Dat stempel heb ik gevoeld en ik heb mezelf ook flinke doelen gesteld om een zo goed mogelijke toekomst te kunnen organiseren voor mijn kleine ventje. Eén van de doelen die ik had gesteld, was dat ik alleen een nieuwe relatie aan zou gaan als ik heel zeker zou zijn dat diegene een toevoeging zou zijn voor ons leven. Niet alleen voor dat van mij, maar juist ook voor mijn zoontje. Ik wilde koste wat het kost voorkomen dat hij nog eens in een gescheiden situatie terecht zou komen. Natuurlijk weet je dit nooit 100% vooraf, maar ik was me er wel van bewust dat ik niet zomaar een nieuwe man toe zou laten in ons leven.

In mijn omgeving heb ik weinig situaties met stiefvaders gezien. Stiefmoeders genoeg, zowel bij ouders van vrienden als bij vrienden zelf. Maar stiefvaders was ik nog zelden tegengekomen, dus ik was zoekende naar hoe dat nou werkt. Hoe wordt die man onderdeel van het ouderschap? Moet hij überhaupt wel onderdeel worden van het ouderschap? Of moet er altijd een hele dikke grens staan tussen moeder en zoon vs. nieuwe partner? En wat als ik hoteldebotel verliefd ben, maar het niet klikt tussen die nieuwe man en mijn zoontje?

Allemaal vragen die ik belangrijk vond, maar waar ik geen antwoord op kon vinden. Het leek me in elk geval handig als ik een man tegen het lijf zou lopen die al een kind had. Dan zou hij begrijpen hoe het ouderschap werkt en dan hoeven we elkaar niet uit te leggen wat het betekent om een kind te hebben. Het leek me op zijn minst praktisch om vanuit die gedachte te redeneren als ik iemand tegen zou komen. Maar goed, het is niet dat je mannen daar eenvoudig op kan selecteren als je ze voor het eerst ziet.

En toen kwam ik mijn huidige vriend tegen. Hij was 25 jaar, stond op het punt om zijn ouderlijk huis te verlaten voor zijn eerste eigen huisje en had geen enkele ervaring met het ouderschap. Als je me vooraf had verteld dat hij de rol van stiefvader zo goed zou vervullen, had ik je waarschijnlijk uitgelachen. Maar geloof me, een stiefvader kan dus echt een mooi iets zijn. Niet alleen heeft hij geaccepteerd dat ik soms beperkt was in tijd en ruimte, hij heeft ook nog eens zonder moeite een rol gepakt in het leven van mijn zoontje.

Er is geen moment geweest dat ik me druk heb gemaakt om de vragen die ik eerder had, want er was direct een klik tussen de mannen. Wel heb ik me heel even zorgen gemaakt toen ik zwanger werd van de tweeling. Voor mij zijn alle drie de kinderen me net zo lief, maar zou hij dat ook zo blijven zien? En zou de grote broer zich net zo geliefd voelen als zijn broertjes? Ook dat bleken zorgen die nergens voor nodig waren. Er is geen man op de wereld die zoveel van mijn kinderen houdt, ongeacht of hij de biologische vader is of niet.

Door mijn eigen ervaring ben ik gaan beseffen dat ouder-kind liefde niet aangeboren hoeft te zijn. Er zijn gelukkig veel mensen op de wereld die liefde genoeg hebben om voor een kind te zorgen waar ze geen DNA connectie mee hebben. En ik heb het geluk dat ik zo iemand gevonden heb.

Bof ik even!