Gisteren was de eerste vaderdag voor mijn lief. Na mijn eerste moederdag, schreef ik al dat die dag me meer deed dan ik had verwacht. Hoewel mijn lief niet op confetti kanonnen en strijkkwartetten had gerekend, wist hij dat voor het eerst cadeautjes van zijn kleine meisje krijgen toch bijzonder is en daar keek hij naar uit.

Om te beginnen kreeg hij het fijnste cadeau dat je ons op het moment kunt geven: slaap. Terwijl miss mini beneden als een soort miniatuur bootwerker haar zoveelste volkorenboterham verorberde, mocht papa een poging doen tot bijkomen. Jammer genoeg fix je een dik half jaar ernstig slaaptekort niet met een ochtend uitslapen, maar hij kon het gebaar waarderen.

Bij het ontwaken kreeg hij cadeaus en lachte zijn kleine meisje haar halve tanden bloot bij het aanschouwen van zijn trotse gezicht. We brachten de rest van de ochtend spelend en knuffelend door en, hoewel we dat bijna iedere dag wel doen, genoten we extra van deze toch wel bijzondere dag.

Maar dat was niet het enige leuke aan deze zondag. Ongeveer drie levens geleden kochten we kaarten voor Pink. Een artiest die, bij zowel m’n lief als mijzelf, hoog op het verlanglijstje stond om (nog een keer) live te zien. Als je onze muzieksmaak zou kennen, weet je dat er daar niet veel van zijn. Aangezien concertkaarten kopen tegenwoordig topsport is, was het al een klein euforisch momentje toen het ons daadwerkelijk lukte om ze te scoren.

Toen was daar de dag van het concert. Op tijd met de auto richting de hoofdstad om daar nog een hapje te eten voor we de Arena op zouden zoeken. Eenmaal daar aangekomen bleek het parkeerbeleid niet helemaal lekker gecommuniceerd en kostte het ons wat rondjes van de zaak voor de auto eenmaal stond. Maar de zon scheen, we hadden bergen zin en nog uren de tijd voor Pink zou beginnen.

Dat er iets meer mensen in de Arena passen dan wij dachten, bleek wel toen we de Arena Boulevard over struinden en het er zwart zag van de mensen. We baanden ons een weg door de kort-pittige kapsels, roze tenues en hamburger happende fans, richting de Italiaan waar wij traditiegetrouw onze pre concert pizza eten. Sneller dan verwacht kregen we een tafel toegewezen en we legden een, niet al te culinaire, bodem tussen de andere Pink bezoekers.

Na het trotseren van rijen bij zowel de ingang als het toilet, bereikten we uiteindelijk met een gevulde buik en een geleegde blaas de vloer van de Arena. Nu was gisteren niet voor het eerst dat ik een voetbalstadion betrad, maar eerlijk is eerlijk: imposant was het wel. Het enorme podium met de grote schermen en het geluid wat overal was. Maar dan ook echt overal. Voor je, achter je en dan nog een paar keer rondom. Dat er mensen zijn die oprecht denken dat het een goed idee is om muzikanten hier hun kunstje te laten vertonen is mij een raadsel. Het was dat ik wist welke liedjes ze zong, anders was het op sommige momenten gissen geweest.

Gelukkig maakte haar show veel goed. Ik zou haast willen zeggen dat ik ervoor teken om er op mijn negenendertigste nog zo uit te zien, maar ik ben nooit zo fit geweest, dus die vlieger gaat niet op. Net zo veel outfits als liedjes en grappige stukjes tussendoor. We genoten van hits die luidkeels werden meegezongen (wat normaal niet altijd van toegevoegde waarde is, maar aan dit geluid viel toch niets te verpesten) en werden stil bij kleine, onbekende liedjes. We ergerden ons aan mensen die meer via hun telefoonscherm keken dan naar het podium en we genoten van de boodschap van Pink aan haar dochter Willow, waarin ze haar vertelt dat ze niet moet veranderen omdat andere mensen iets van haar vinden. Hoe je eruit ziet, hoe lang of kort je haar is of dat je een eigen mening hebt. Dat je mooi bent zoals je bent.

Tijdens die avond, die ons deed realiseren dat we echt Ronald en Ilse tijd nodig hebben, en niet alleen maar papa en mama moeten zijn, was Annabel een beetje naar de achtergrond van mijn gedachten verdwenen. Even geen luiers, slaaptekort en tandjesperikelen. We dansten, zongen en dronken bier. Maar toen de kleine Willow het podium op kwam rennen om haar mama een dikke knuffel te geven, kreeg ik toch een brok in mijn keel. Hoewel de avond niet écht was geworden wat ik ervan had gehoopt, had ik wel erg genoten. Maar de aanblik van die stoere moeder en haar kwetsbare dochter, maakte dat ik niet kon wachten om weer met mijn eigen meisje te knuffelen.

Ik hoop later net zo’n voorbeeld voor mijn dochter te worden als Pink voor haar dochter is. Dat ze weet dat ze geliefd is en prachtig hoe ze is. En hoewel het met mijn muzikaliteit een beetje is blijven hangen bij m’n keyboardlessen toen ik dertien was, moet het met papa zijn muzikale genen op dat vlak wel goed komen.

Hoe ze eruit ziet, wat voor lengte haar haar heeft of welke politieke partij ze stemt, maakt allemaal niet uit. Als ze maar gelukkig is.

En belooft nooit in de Arena op te treden mocht ze ooit zo beroemd worden als Pink.