Ons leven is nog nooit zo groots en zo klein geweest als de afgelopen weken. Ik sta op wanneer Annabel vindt dat de dag begonnen is, ik rommel wat in huis en laat me vooral leiden door haar wensen. Haar behoefte aan mama, melk en schone luiers bepaalt wanneer ik het huis verlaat en hoe lang. Vriendlief heeft vakantie en we zijn vooral lekker aan de wandel met z’n drietjes. Lang leve de Indian Summer.

We doen boodschappen wanneer we ze nodig hebben en dat resulteert bijna altijd in de gewenste 10.000 stappen per dag. Een gezonde bijkomstigheid die we direct weer compenseren met onnodige, ongezonde boodschappen. Echt spannende dingen hebben we nog niet ondernomen. We nemen vooral heerlijk de tijd om aan elkaar en ons nieuwe leventje te wennen.

Maar na bijna een jaar geen sushi te hebben gegeten, werd het tijd om de schade in te halen. Uiteraard volgt dan de vraag, gaan we samen of gaat miss mini mee? Aangezien ik vele malen minder stoer blijk te zijn dan ik vooraf dacht, was een oppas geen optie. Hoe kon ik van mijn eten genieten zonder met mijn eigen ogen te kunnen zien dat het goed met haar gaat? Met z’n drietjes dus.

Maar dat leek makkelijker gezegd dan gedaan. Wat nou als we daar zijn en ze begint te huilen en we krijgen haar niet stil? Ik kreeg hartkloppingen bij de gedachte aan een stampvol restaurant en Annabel die even laat horen hoe goed haar stembanden functioneren. Of als ze wil eten? Ik heb wel zo dapper gezegd dat ik gerust borstvoeding geef in het openbaar, maar ben ik daar klaar voor, tijdens ons eerste avondje buiten de deur?

En dan hebben we het alleen nog maar over Annabel gehad. Zelf had ik al weken niets anders dan een tanktop met zo’n losse flodderbroek gedragen. Lekker luchtig tijdens de warme dagen, comfortabel tijdens (de pogingen tot) bankhangen in de zwangerschap, en na de bevalling noodzakelijk, gezien het formaat kraamverband dat ik moest dragen. Er is geen ondergoed, waar dat in past, wat fraai staat onder een paar skinny jeans. Dan nog de hele borstvoedingskwestie. Een top waar ik makkelijk een tiet uit kan zwaaien bij een hysterische hongerhuil is noodzakelijk. Maar van alles wat ik uit de kast trok, brak acuut het zweet me uit. Je hoort vrouwen altijd over de hormonen tíjdens de zwangerschap, maar zelden over die erna. Man, ik lijk wel in de overgang.

Ik begon me langzaam af te vragen of Thuisbezorgd niet een betere manier zou zijn om mijn sushi honger te stillen. Hoe doén al die vrouwen dat toch, die drie dagen na de bevalling alweer lopen te shinen in hun leather look broek met sexy top. Het liefst nog met een paar killer heels eronder. Zou dit mijn begin zijn van leggings, sweatvesten en een kort pittig kapsel? De moed zonk me bijna in de schoenen. Nou ja, in m’n Birkenstocks.

Gelukkig vond ik een broek die niet zo heel skinny was en een blouse die precies ver genoeg over mijn billen viel, om dat laatste charmante randje van mijn oma onderbroek te verbloemen. En als je al weken amper make-up gedragen hebt, is een blushje en een beetje mascara genoeg om eruit te zien of je daadwerkelijk geslapen hebt die nacht. Zo ging ik voor het eerst sinds weken op pad. M’n gezicht ergens anders laten zien dan bij m’n schoonzus of in de supermarkt.

Uiteraard hebben we heerlijk gegeten die avond. We hebben gelachen en gekletst en volgens mij lukte het ons zelfs om over dingen te praten die niets met Annabel te maken hebben. De schade van een jaar geen sushi werd ruimschoots ingehaald en zo zachtjes aan begon ik uit mijn bubbel te ontwaken waar ik me de afgelopen weken in had bevonden.

Na een goeie vijf rondes was het restaurant leeg, de buiken vol en onze wereld weer wat groter.

En Annabel?

Die sliep overal doorheen.