Zo, onze eerste echte vakantie als gezin zit erop. Officieel was het de tweede, maar de eerste keer dat we als gezin op Texel waren, had ik nog verlof. Aangezien dat wel invloed heeft op het vakantiegevoel (volgens een hoop mensen had ik immers vier maanden vakantie), telt deze als de eerste echte vakantie.

Sinds ik mama ben heeft het begrip ‘de eerste keer’ een hele nieuwe lading gekregen. In het prille leventje van je uk, word je om je oren gemept met mijlpalen. De één nog emotionelere dan de ander. Natuurlijk te beginnen met de eerste keer dat je je kleintje ziet. Maar ook de eerste nacht doorslapen (oef, wat is dat lang geleden), het eerste bezoek aan het consultatiebureau en de talloze wapenfeitjes die volgen.

Maar ook handelingen die voor volwassenen dagelijkse kost zijn, beschouwen we als wereldprestaties als ze door onze mini worden uitgevoerd. De eerste keer ‘mama’, zelf omrollen of het zetten van de eerste stapjes, het zijn stuk voor stuk redenen om uit elkaar te barsten van trots. Terecht, overigens. Hoewel sommige ouders er een ware sport van maken. Maar die kennen we allemaal, dus daar hoef ik verder geen woorden aan vuil te maken. Niet nu, tenminste.

Annabel heeft mijn verzoek om niet te snel te gaan gehoord en is met haar ruim zeven maanden nog een échte baby. Regelmatig ontvang ik nieuwsbrieven van allerhande baby- en moederplatforms waarin staat wat ze allemaal zou moeten kunnen. We kunnen wel stellen dat Annabel die nieuwsbrieven niet ontvangt, want ik kan vaker niet dan wel zaken afvinken in de betreffende e-mails. En op vragen of ze al doorslaapt, kan zitten of kruipen, of al woordjes zegt, antwoord ik nog altijd nee. En ik vind het heerlijk. Mijn baby kan nergens heen zonder mijn hulp en zo lang ze niet kan praten, kan ze ook nog niet aan haar vader doorvertellen wat een onzin haar moeder allemaal uitkraamt als ze denkt dat niemand luistert.

Buiten dat het me momenteel niet burgerlijk genoeg kan zijn en structuur mijn nieuwe lievelingswoord is, zijn er gelukkig zijn ook zonder al die verwachte ontwikkelingen genoeg dingen die nieuw zijn. Zo ook tijdens deze vakantie.

Het stond al lang erg hoog op het verlanglijstje, maar helaas werd het afgeraden door de dermatoloog: zwemmen. Gelukkig gaat het vele malen beter met haar huidje en dus was het eindelijk zo ver. Geen idee of het baby eigen is, maar kleine Annabel vindt het zalig in het water. Of ze nu onder de douche staat met papa of gebadderd wordt, ze geniet er echt van. Gelukkig bleek dat in het zwembad niet anders. Al kwebbelend en glimlachend, wond ze alle aquarobiccende bejaarden om haar mini vingertje. Binnen het uur waren we binnen en buiten, maar wel een prachtervaring en honderd foto’s om van na te genieten rijker. Een eerste keer om nooit te vergeten en een grote kans dat de tweede keer niet lang op zich zal laten wachten.

De volgende primeur liet niet lang op zich wachten, want tijdens één van de uitgebreide kroel- en kwebbelsessies die vakantie, hoorde ik voor het eerst, door haar gebrabbel heen, een serieuze ‘papa’. Jammer genoeg was papa zelf niet in de buurt, maar als we veel oefenen, duurt het vast niet lang voor ze weet wie ze moet roepen bij een vieze luier.

Helaas waren niet alle eerste keren deze week positief. Zowel mini als mama sloten de vakantie niet helemaal fit af. En als zij zich net zo voelde als mama, waren haar hysterische huilbuien midden in de nacht uitstekend te verklaren. Haar eerste keer koorts, brak mijn hart en we kunnen wel stellen dat dat een gebeurtenis is waarvan we hopen dat de tweede keer nog lang op zich mag laten wachten. Gelukkig bood een zetpil uitkomst en konden we redelijk fris en fruitig weer terug naar de andere kant van het water.

En toen was daar bij thuiskomst de laatste primeur van deze vakantie. Lang uitgesteld en bepaald niet naar uitgekeken. De eerste nacht in haar eigen bedje. We hadden het al uitgebreid besproken en voor ‘ja maar, het kan ook volgende maand’ was dit keer geen plek meer. Na ruim zeven maanden bij papa en mama op de kamer, was het er tijd voor.

Voor alles is een eerste keer, maar deze viel me zwaarder dan ik had verwacht.

Eén voordeel. Als ze ’s nachts iemand nodig heeft, is papa de naam die ze al het meest geoefend heeft.

Misschien dat mama dan voor het eerst in maanden weer een paar uur achter elkaar kan slapen.