Al sinds november loop ik te tobben met mijn gezondheid. Het feit dat Annabel sindsdien naar de opvang gaat zal daar ongetwijfeld mee te maken hebben. Steeds als ik dacht dat het wel weer ging, voelde ik me een week later opnieuw beroerd. Hoofdpijn, keelpijn, snotteren, verhoging. Het hele pakket, tot een voorhoofdsholteontsteking aan toe. Die dankzij de dokter uiteindelijk werd verholpen door een kuurtje en een stevige dosis ibuprofen. Eindelijk voelde ik me weer een beetje mens.

Tot twee weken geleden mijn buik begon te borrelen, mijn maagzuur opkwam of ik zeven maanden zwanger was en mijn eten binnenhouden een enorme opgave bleek. Misschien maar even een testje doen?

Kinderwens
Het is geen geheim dat ik graag moeder wilde worden. Sterker nog, het onderwerp komt geregeld voorbij, hier op Mamabel. Gevoelsmatig heb ik mijn hele leven toegewerkt naar het moment dat ik mijn eigen kindje in mijn armen zou sluiten. Mijn lief werd tijdens onze tweede date overdonderd met mijn diep gewortelde kinderwens, terwijl mijn favoriete vakantiebestemming of lievelingseten nog niet aan bod waren gekomen. En bij het kopen van ons grote mensen huis, werd al gesproken over de kinderkamer, voor er überhaupt een kindje in de maak was. Dus toen op 29 december 2017 ‘zwanger’ in het scherm van mijn zwangerschapstest verscheen, kon ik mijn geluk niet op. Maar nu was is de situatie heel anders. Sterker nog, we zijn niet eens ‘bezig’ of ‘aan het proberen’ voor een tweede kindje.

Natuurlijk praten we er weleens over. Anders zijn het wel collega’s, vrienden, buurvrouwen of willekeurige supermarkt bezoekers, die je herinneren aan het feit dat je eerste kind al loopt en het dus wel tijd wordt voor de volgende. En hoewel ik vroeger dacht niets liever te willen dan een groot gezin, het liefst zo dicht mogelijk op elkaar, ben ik daar nu niet meer zo zeker van.

Comfort
Ons leven is comfortabel. Na een (gevoelsmatige) eeuwigheid van dramatische nachten, slapen we eindelijk weer lekker. En lang, vooral. Ik word weer wakker van mijn wekker, in plaats van mijn dochter die honger, kou of jeuk heeft. En nu ik gestopt ben met het geven van borstvoeding, en ik me dus niet meer aan Annabel haar koemelkvrije dieet hoef te houden, kan ik weer eten en drinken wat ik wil. Annabel haar toenemende mobiliteit en afnemende slaapbehoefte (overdag), maken dat we makkelijker de deur uit kunnen en dingen kunnen ondernemen. We hebben onze draai gevonden met zijn drietjes en dat bevalt me uitstekend.

Zo ook financieel. De baan van mijn lief levert hem veel voldoening op, maar rijk zullen we er niet van worden. Hetzelfde geldt voor mijn baan, het is niet de jackpot. Wat volkomen prima is. Sterker nog, we hebben het ontzettend goed. Maar ik kan niet anders dan me soms afvragen wat voor impact nog een kindje zal hebben op de manier waarop wij ons leven leiden. Willen we dat? Kunnen we dat? Zijn we voorbereid op het verlies van een baan of andere financiële tegenslagen, als er nog een mond te voeden is?

In goede gezondheid
Een andere vraag die blijft spoken, is wat nou als mijn lijf nog een kindje niet kan dragen, of niet zo goed als de vorige keer? Hoe meer ik erop terugkijk, des te meer ik me realiseer dat ik een zwangerschap en een bevalling volgens het boekje heb gehad. Natuurlijk baalde ik dat Annabel toen al de dienst uitmaakte wat mijn dieet betrof. Vanaf de twintig weken at ik groente, fruit en brood. Terwijl een cheeseburger op zijn tijd zo’n welkome afwisseling was geweest. Maar madame besliste anders. En carpale tunnel syndroom is ook al geen pretje als je sowieso al uit elkaar barst van het vocht. Maar het is een lachertje vergeleken bij de bekkeninstabiliteit, HG-zwangerschappen of ziekenhuisopnames die ik in mijn omgeving zoveel heb meegemaakt. Als het überhaupt al lukte om zwanger te worden.

Kan mijn lijf het nog een keer aan? Een gezond kindje dragen en baren? Het zijn zaken waar ik voor Annabel nooit over nadacht. Het moeder zijn was mijn ultieme doel, ik stond niet stil bij alle randzaken, voorwaarden en consequenties die zo’n ukkie en de weg er naartoe met zich meebrachten. Alles omvattende dingen, die maken dat je complete leven op zijn kop staat. Nu weet ik dat. En nu maakt dat me angstig.

Mijn hart
De start met Annabel was spannend. Ze was ziek en we wisten niet waarvan. En hoewel ze nu kerngezond en altijd vrolijk is, heeft die periode me doen beseffen dat een gezond kindje niet vanzelfsprekend is. En nu Annabel groter wordt en dingen uitspookt, hoe klein ook nog, zit m’n hart soms in mijn keel. Ze raast over de bank als een hond die net uit zijn bench is gelaten en giert van het lachen als ze uit m’n vingers glipt en de winkelstraat over dartelt. En dan is ze nog maar zo klein en de zorgen zo onschuldig.
M’n buik verkrampt en m’n hart doet zeer, als ik nieuwsberichten hoor over ontsnapte criminelen en vechtpartijen tussen kinderen met messen. Met één kindje heeft mijn hart het al zo zwaar te verduren, is het groot genoeg voor twee keer zo veel zorgen?

Een eindeloze stroom aan vragen en overdenkingen. Het ooit zo makkelijk en resoluut geformuleerde doel ‘ik wil moeder worden’, lijkt een leven geleden. Moeder zijn is het mooiste wat er is. Maar ook het zwaarste en minst vanzelfsprekende, realiseer ik me nu.

En nu zit ik hier. Met een zwangerschapstest. De seconden weg te kijken.

De tijd verstrijkt. Het streepje blijft een streepje. Ik zucht. Opgelucht, maar ook een klein beetje teleurgesteld. En dat is alles wat mijn hart wilde weten.

Nu nog niet. Maar hopelijk ooit wel. Het is groot genoeg.

Voor de zorgen, maar bovenal voor de liefde.