Als klein meisje, ik denk dat ik een jaar of zes was, schreef ik een boek over een weggelopen vriendin die uiteindelijk door mijn ouders werd geadopteerd. Het besloeg een pagina of vijf en ik ben er vrij zeker van dat de eerste (en enige) druk zich nog ergens tussen mijn oude rapporten, schoolfoto’s en agenda’s bevindt. Het ‘boek’ was een verwoording van mijn diepgewortelde wens voor een zusje. Dat zusje kwam er niet, maar ik ontdekte wel de magie van woorden die een nieuwe realiteit kunnen creëren. Al is het maar voor heel even.

Al zo lang als ik me kan herinneren, is schrijven een manier voor me geweest om dingen te verwerken, te structureren of beter voor mezelf in kaart te brengen. Dagboeken, brieven, blogs: het helpt om de onrust en onbalans in mijn hoofd weg te nemen en meer dan eens bleek, na het schrijven van een stukje, dat ik dingen te negatief of te ingewikkeld benaderde. Het is een vorm van therapie die altijd beschikbaar is, en bovendien een stuk goedkoper dan de variant met fluwelen sofa en de vraag ‘en wat doet dat met je’?

Quarantaine
De afgelopen weken viert de onbalans in mijn hoofd hoogtij. Ik ben wel honderd keer een stukje begonnen om na twee of drie alinea’s spaak te lopen. Ik schreef brieven aan Annabel (die ze hopelijk over een jaar of vijftien in goede gezondheid mag lezen) over de onwerkelijke situatie waarin we ons nu bevinden. Dat ik niet weet hoe we hieruit gaan komen. Dat ik alleen maar kan wensen dat zij als oud vrouwtje zal praten over die gebeurtenis van vroeger, die ze slechts kent uit de brieven van haar moeder, omdat ze zich zelf niet herinnert.

Ieder ander stukje stagneert. Mijn voornemen om over alles te schrijven, als het maar geen Corona is, houdt geen uur stand. Want het beheerst ons leven. Een artikeltje met Annabel haar favoriete speelgoed stond klaar, maar daar zijn er in deze quarantaine tijden al talloze van gedeeld. Mijn ‘Wat te doen op Texel: deel 2’ laat nog een half jaar op zich wachten, want de reis gaat niet door, en stukjes over playdates en Ikea bezoekjes lopen spaak op het gebrek aan visite en gesloten deuren van warenhuizen. First world problems met een first class impact.

Tijd voor elkaar
Om toch mijn hoofd een beetje leeg te maken, schoven we gisteren met elkaar aan de eettafel. Mijn (tot mijn eigen verbazing, verrassend grote) verzameling knutselspulletjes tussen ons in. Annabel haar wasco krijtjes, mijn lief een setje kleurpotloden en ik met kaartjes, kraaltjes en lintjes in de weer. We maakten kaarten voor oma Senior en oma Junior en kletsen over leuke dingen. Het was een goed begin van ons voornemen om in deze quarantaine tijden niet iedere streamingdienst uit te spelen, maar vooral te genieten van de tijd met elkaar. We zongen uit volle borst mee met Paul Simon terwijl het zonnetje de woonkamer verwarmde en we vergaten even wat de aanleiding van dit knutselfestijn was.

We fietsten een rondje door het dorp om kaarten door de bus te doen en brachten vuurwerkbrillen bij een buurmeisje dat alles op alles zet om ziekenhuizen in de omgeving aan de juiste beschermingsmiddelen te helpen, nu de voorraad in recordtempo slinkt. We hingen instructies van het Rode Kruis op in de wijk voor de mensen die nog steeds denken dat anderhalve meter hetzelfde is als twintig centimeter en we genoten van onze kleine lieveling die lachte om het geluid van een hogedrukreiniger. En die, zelfs na vier keer struikelen over haar eigen voeten, onverminderd bleef glimmen in het vrolijke voorjaarszonnetje.

Anders dan anders
Het was niet de zondag zoals we die een paar weken geleden voor ons hadden gezien, maar we genoten. En dit is niet het stukje zoals ik had verwacht het te schrijven, maar het is het eerste stukje sinds een week wat überhaupt een begin en een einde heeft.

Misschien lukt het me later in de week wel om even iets heel anders te schrijven. Even geen Corona. Even geen supermarkt rellen, persconferenties, geannuleerde vakanties en tekorten in ziekenhuizen. Maar een stukje rust en balans. Misschien voor een ander om te lezen. Maar in ieder geval voor mezelf. Om een nieuwe realiteit kunnen creëren.

Al is het maar voor heel even.