Aan het begin van het nieuwe jaar sprak ik met mezelf af dat ik in 2020 wat minder bezig zou zijn met social media, cijfers en statistieken. Mamabel en bijbehorende accounts begonnen als een soort baan te voelen, maar dan zonder inkomsten. Een hobby moet vooral plezier brengen en die cijfers gaven me alleen maar onrust. Om mezelf een handje te helpen, zette ik vorige week mijn Instagram account van zakelijk naar persoonlijk zodat de statistieken niet meer zichtbaar waren. Ook mijn voornemen om überhaupt wat minder tijd achter mijn schermen door te brengen ging me steeds beter af.

Verveling
Tot afgelopen weekend. Met manlief op de Antillen en het landelijke verzoek, je niet te veel onder de mensen te begeven, betrapte ik me tijdens Annabel haar slaapjes op dat ik weer apathisch naar m’n toestel zat te staren. Van Facebookpost naar Instastory en een blogje hier en daar. Mijn haat-liefde verhouding met blogplatforms sloeg dit keer een beetje door naar de haat kant. Hoewel blogs en columns lezen heus niet perse slecht hoeft te zijn (van andermans mening leer je echt nog weleens wat en bovendien vind ik het ook leuk als mensen de moeite nemen mijn stukjes te lezen) schoot het in dit geval maximaal in het verkeerde keelgat.

Moeders kunnen zo lelijk zijn tegen andere moeders en columnisten zo respectloos en vol ongefundeerd commentaar op opvoedstijlen en -methoden, om de eigen voorkeursstijl te rechtvaardigen of kracht bij te zetten. Dat kan ik normaal al slecht hebben, maar dit weekend nog een beetje minder.

Janken
Het was de spreekwoordelijke druppel na alle berichten over de huidige situatie rondom de Corona crisis. Moeders die boos zijn dat hun kind niet naar de opvang kan, maar ze wel moeten betalen. Mensen die opnieuw misgrijpen in de supermarkt, ondanks herhaaldelijk verzoek niet te stashen. Woede, frustratie en machteloosheid vieren hoogtij.

Misschien komt het door de algehele toestand waarin de wereld zich momenteel bevindt, misschien komt het omdat mijn lief duizenden kilometers bij mij vandaan is terwijl ik niets liever wil dan hem fijnknijpen of misschien had ik onder normale omstandigheden hetzelfde gereageerd, maar ik kon wel janken.

Saamhorigheid
Inmiddels heb ik een nachtje geslapen, is mijn emotie gezakt en zijn mijn tranen gedroogd. Toen ik dit stukje gisteren begon, zag ik vooral boze berichtjes en frustratie. Met mijn blog wilde ik een lekker zweverige oproep doen tot een beetje meer liefde en wat minder irritatie. ‘Spread love. Geen boze blogs.’ Maar toen ik mijn gebruikelijke maandagavondmomentje pakte om het stuk te plaatsen, zag de (digitale) wereld er ineens heel anders uit. De sfeer voelt compleet anders dan gisteren. Natuurlijk zijn we bang en bezorgd. Maar we lijken niet meer sceptisch en boos. Het land oogt solidair en betrokken.

Moeders die tips delen hoe de dag door te komen met de kinderen. Vrienden die aanbieden ouderen te helpen met de boodschappen. Familie die om de beurt vrij neemt om voor de neefjes en nichtjes te kunnen zorgen. En een supermarkt waar zowaar nog wat te halen viel en mensen met normale hoeveelheden bij de kassa stonden.

Een beetje liefde
Met weken ‘huisarrest’ voor de boeg, is het fijn om te zien dat ik te voorbarig was met mijn oordeel en we wél op elkaar kunnen rekenen. We zijn allemaal in meer of mindere mate de dupe van deze maatregelen en daar kan helemaal niemand wat aan doen. Maar feit is dat we op onze woonkamers, bordspelletjes en thuisonderwijs zijn aangewezen de komende tijd. Ook de schermtijd zal niet helemaal verlopen zoals ik in mijn goede voornemens had gepland, maar dat laten we maar even voor wat het is. ‘Spread love, geen boze blogs’ is op mezelf in ieder geval al een beetje van toepassing. En gelukkig is er inmiddels genoeg mooi, praktisch en liefdevol leesvoer bij gekomen van zo veel andere mensen.

Met als hoogtepunt de oproep om dinsdag om 20:00 met zijn allen te klappen voor onze zorgverleners.

Klap je mee?