Iedere avond voor wij gaan slapen, loopt mijn lief nog even alle sloten na. Ik kan de klok erop gelijk zetten, hij zal z’n bed niet in stappen zonder die handeling te hebben verricht. Net als dat ik nooit zonder m’n gezicht schoon te maken onder de spreekwoordelijke wol kruip. We hebben allemaal zo onze structuren en rituelen, we zijn nu eenmaal gewoontedieren.

Maar sinds ik moeder ben is dat aantal vaste handelingen explosief toegenomen. Of het nu gaat over het kwartiertje knuffelen in bed als miss mini in het weekend wakker wordt of het zingen van een liedje voor het slapengaan, ze bepalen de vaste omlijning van de gemiddelde dag met Annabel.

Vaste prik
Die rituelen zitten er zo in gebakken dat Annabel me corrigeert als ik er één oversla. Wanneer de dag is begonnen en Annabel en ik ons, na een stevige ochtend kroelsessie, naar beneden begeven, loopt ze direct naar de lade waar de borden en bakjes staan, om een bakje te pakken. Gevolgd door een luid ‘bo bo bo’ geroep, maakt ze duidelijk dat het tijd is voor haar boterham. Dat is het volgens Annabel altijd, maar ’s morgens weet ze dat ze hem ook daadwerkelijk krijgt.

Ze weet dat we na het eten even naar buiten gaan en als het haar niet snel genoeg naar haar zin gaat (ook altijd) verzamelt ze haar schoenen en sandalen en kiest een parmantige combinatie om die dag op buiten te spelen. Na het aantrekken van de jas, begint het ‘die die die’en naar de kapstok en als ik het waag om zonder jas naar buiten te gaan, terwijl zij er wel één aanheeft, kijkt ze verontwaardigd naar de hare. Waarom zij dan wel?

In de supermarkt krijgt ze een plakje worst en onderweg naar huis zingen we oud Hollandsche kinderliedjes. Die beantwoord worden met een melodieus ‘Ahhhh’, als ik het, na veertien keer ‘In de maneschijn’, in mijn hoofd durf te halen om te stoppen met zingen.

Bij het eten hoort een slab en na het eten maken we met een doekje haar tray schoon. En als ik voor het slapengaan de vitamine D druppels vergeet, wijst ze driftig naar de lade waarin ze staan.

Wrong direction
Het viel me nooit zo heel erg op hoe goed ze alles opslaat. Totdat mijn lief mij vorige week samen met Annabel met de fiets kwam ophalen van het werk en wij een andere kant op reden dan anders. Ze keek verbaasd om zich heen. Ik kon me niet voorstellen dat ze het opmerkte, maar toen haar handjes de lucht in gingen en ze een verbaasd ‘Huuuh’ produceerde, bleek dat ze zag dat dit niet de route is die wij normaliter naar huis nemen.

Ik laat me vaak in de maling nemen door haar beperkte vocabulaire en miniformaat. Maar dat kleine persoontje ziet en snapt veel meer dan wij vaak in de gaten hebben. En het zijn juist die vaste ritmes en gewoontes die haar leven structuur geven. De gemiddelde dag biedt haar al zo veel nieuwe prikkels en spannende ontdekkingen, dan zijn die ijkpuntjes een prettige houvast.

Hulplijn
Dus wijzen we op de route naar de markt steevast naar dezelfde bomen, benoemen we dezelfde slootjes, vogels en lantaarnpalen en gillen we hard ‘AH!’ als we door het tunneltje wandelen. En let ik even niet op, laat Annabel de buurt wel weten dat we weer onderweg zijn naar de markt, zodat we voor het einde van de tunnel nog even samen kunnen gillen. We ruimen samen de vaatwasser uit als we net wakker zijn en kijken Dropje en zingen liedjes voor het slapengaan. Je zult haar niet horen als ik per ongeluk een keer haar tanden vergeet te poetsen, maar ze weet prima welke handeling we waar op de dag verrichten.

Ze heeft het niet van een vreemde, want ook papa en mama varen wel bij orde en regelmaat. Dus we houden de structuren erin. Maken nieuwe en merken dat sommige mettertijd vervagen.

En mocht ik er ooit per ongeluk eentje overslaan, kan ik me troosten met de geruststellende gedachte dat mijn mom-brain wordt gecompenseerd door het alerte koppie van mijn mini me.