Onlangs schreef ik op Instagram een stukje over het onmogelijke, tenenkrommende, ‘ik-wil-mijn-eigen-haren-uit-mijn-hoofd-trekken’ gedrag van mijn dreumes. Dat stukje kon op veel herkenning rekenen en dat stelde me gerust.

Maar het leek wel of Annabel het relaas zelf ook had gelezen en zich realiseerde dat ze misschien effe een beetje moest dimmen, voor ze haar pa en ma helemaal over de rooie zou helpen. Sinds dit weekend genieten wij dus weer van onze Annabel zoals we haar het liefste zien.

En dat is reden voor een blogje met redenen waarom dreumesen de allerleukste wezens op aarde zijn (ik realiseer me dat ik dit ongetwijfeld ook over de peuter- en kleuterleeftijd zal zeggen. Althans, dat hoop ik maar. Wie dan leeft, wie dan schrijft).

Als je het mij vraagt, zijn dit de leukste dingen aan de fase waarin ons mini meisje nu zit.

Brabbel de babbel
Annabel is verbaal nog niet bijzonder sterk. Ik hoor en zie leeftijdsgenoten die al complete zinnen fabriceren, iets wat onze Annabellie nog absoluut niet lukt. Zo nu en dan zegt ze ‘mama mee’ of ‘nee mij’ en daar stoppen de ‘zinnen’. Maar veel liever luister ik nog naar het Chinese gewauwel, in de mix met een Russische ‘kun je horen dat ik een fles wodka op heb’, afgemaakt met een snufje ‘Dit was les drie van Portugees voor beginners’. Laat haar nog maar even brabbelen, ik vind het zo leuk!

Ze kan iedere dag iets nieuws
Meer en meer ontdek ik dat kinderen al veel sneller dingen kunnen dan wij als volwassen in de gaten hebben. Toen wij net de glijbaan in de tuin hadden, was ik als de dood dat ik haar binnen een half uur in de kreukels in het gras zou vinden. Niets is minder waar. Ze roetsjt van glijbanen, kan ineens stapelen met blokjes in plaats van gooien of als een heuse Lieke Martens in spe tegen de bal schoppen. En of het niets is, leert ze momenteel bijna dagelijks nieuwe woorden. Heel de dag wil ze ‘pele’ en als ik vraag wat ze is, antwoordt ze trots: “Boeeffff”. Duidelijk toch?

Kroelen met een dreumes is de bom
Tot Annabel een jaar oud was, was ze absoluut geen kroeler. De zeldzame keer dat we een echte knuffel kregen, kon je na een paar tellen al rekenen op twee armpjes die zich fanatiek afzette tegen je borst. Er moest gespeeld worden. Of gegeten. Maar in ieder geval niet geknuffeld. Wat ben ik blij dat dat nu anders is. Voor het slapengaan, als ze net wakker is, tussen het spelen door en soms zelfs helemaal uit het niets. ‘Koele’ roept ze dan en de zalige seconden die volgen geniet ik intens van twee mini armpjes om me heen en haar heerlijk geurende hoofdje op mijn schouder. Mogen we even op pauze, please?

Ze is onbevangen
Misschien wel het allerleukste aan kinderen ooit. De wereld is een sprookje, als je er maar zo naar kijkt. Iedere vrijdag opnieuw, tijdens onze wandeling naar de markt, kijkt ze haar ogen uit. Waar ik halverwege de route denk ‘heeft die man nou nog die loszittende tegel niet vastgelegd’, kijkt Annabel of er een glijbaan in de tuin staat, waar oneindig trossen bananen vanaf glijden terwijl papa haar lievelingsliedje op repeat heeft. Ik zou wel een dagje willen ruilen met die blik op de wereld.

Alles is een avontuur
Van onze achtertuin naar die van mijn schoonzus. Een route die we tig keer per week lopen en waar, op een keer oversteken na, bar weinig gebeurt. Voor mij dan. Annabel rent achter wapperde blaadjes aan, probeert een tekening van stoepkrijt op te rapen en blaft verheugd terug als in de verte de hond van de buren wordt lastiggevallen door een verdwaalde kat. Zelfs als we aankomen bij de tuin van haar oom en tante en er is niemand, is ze niet van haar stuk te brengen maar gaat ze met een setje plastic bestek in het grind zitten roeren (jep, dat waren wij, sorry nog!) Zou toch heerlijk zijn als je zo intens van de wereld kan blijven genieten.

Ze haalt een kant in mijn ouders naar boven die ik niet kende
We kennen allemaal de memes, grappen en grollen over ouders die er als ouder stricte regels op nahouden en de betekenis van dit woord compleet lijken te zijn vergeten bij de komst van kleinkinderen. They’re funny, cause they’re true. Annabel wordt tot op het bot verwend bij opa en oma en ik vind het zalig. Mijn vader gaat glimmen als hij Annabel ziet en mijn moeder krijgt ontwenningsverschijnselen als ze haar een paar dagen  niet heeft gezien. Dat ze zo veel houden van mijn kind, dat geeft onze relatie ook weer een andere dimensie. Ik hoop dat ze nog heel lang van ze mag genieten.

Haar schaterlach
Need I say more?

Ze danst en zingt zonder schaamte
Papabel heeft de gave om de allerslechtste muziek aller tijden te draaien tijdens zijn quality time met Annabel. En natuurlijk zou Annabel zijn dochter niet zijn als ze daarop niet het hardst danst en gilt. Als die kleine luierkont door de woonkamer danst, terwijl haar hoempapa armen haar maar net in balans houden, kun je me niet gelukkiger krijgen. Dan vergeet ik zelfs even hoe wanstaltig de muziek is die dit allemaal mogelijk maakt.

Papabel en ik zijn de liefste voor haar
Er is niemand op de wereld die zo betoverd en liefdevol naar me kijkt als Annabel kan. Als ik thuiskom en zij vol overgave de gang in komt rennen, al ‘mama’ gillend en struikelend over haar eigen kromme pootjes, dan smelt ik. Iedere dag weer. Wij zijn haar wereld. Dat is een loodzware verantwoordelijkheid, maar een al even zo prachtig mooi cadeau. 

Laat ik vooral niet vergeten mezelf daaraan te herinneren, de eerstvolgende keer dat we weer in zo’n terror tsunami belanden.