Wanneer je moeder wordt, verandert alles. Je eetgewoonten, je slaapritme, je dagindeling. Het is niet overdreven als mensen zeggen dat je complete leven op zijn kop staat met de komst van een kleintje. Met een beetje geluk is je ukkepuk een bewuste keuze geweest en ben je hierop voorbereid. Wij waren dat in ieder geval wel.

Waar ik echter geen rekening mee heb gehouden, of waar ik me in ieder geval absoluut geen voorstelling van kon maken, was dat continu sluimerende gevoel van angst en zorg, sinds ons kleine meisje er is.

De eerste dagen dat Annabel er was, kon de angst dat haar iets zou overkomen me enorm benauwen. Wat als ik haar zou laten vallen op de trap? Of als ze tussen mijn handen door zou glibberen onder de douche? Wat als er iemand tegen ons aan zou lopen als ik haar bij me droeg in de draagdoek? Iedere locatie bracht zo zijn eigen gevaren met zich mee. Ook thuis, in onze eigen, veilige omgeving.

Zo had ik afgelopen week de schrik van mijn leven. Miss mini lag op de commode om haar te verschonen en ik wilde haar een schoon rompertje aantrekken. Het is een gewoonte geworden om tijdens dit soort momentjes voor haar te zingen of tegen haar te kletsen. Ze zingt ‘hoofd, schouders, knie en teen’ nog net niet mee en ze weet haar lach altijd perfect te timen tijdens mijn verhalen.  Aangezien ze niet erg vrolijk wordt van shirts en rompertjes die over haar hoofd moeten, vertelde ik haar dat het zo voorbij zou zijn en ze niet hoefde te huilen. Wat ze uiteraard wel deed.

Nu is het huilen op zich geen punt. Nou ja, meestal dan. Wat vervelender is, is dat Annabel soms zo nijdig wordt, dat ze geen lucht meer krijgt. Gelukkig had ik van mijn schoonzus, expert op babygebied met haar drie koters, een trucje geleerd. Even in het gezicht blazen is vaak effectief genoeg om je uk weer aan het gillen te krijgen.

Maar dit keer hielp dat trucje niet. Nog een keer blazen mocht niet baten, ze hapte niet naar lucht. En zo zag ik het gezicht van mijn kleine meisje steeds blauwer worden en sloeg de paniek toe. Terwijl ik haar naam bleef roepen, rende ik de trap af. Mijn hart knalde uit mijn borstkas en in een paar seconden tijd, vlogen de meest bizarre scenario’s door mijn hoofd. Tot, halverwege de trap, een luid gekrijs een abrupt einde maakte aan de paniek.

Met trillende handen en de tranen over mijn wangen, heb ik haar tegen me aangedrukt en zijn we op de bank gaan zitten. Nadat ik mijn vriend had gebeld, ben ik gaan Googlen en kwam ik tot de ontdekking dat er een naam is voor dit fenomeen: breath holding spell.

Wat een opluchting om te lezen dat dit verschijnsel volkomen onschuldig is. Maar wat realiseerde ik me eens te meer hoe kwetsbaar het is om mama te zijn.

Gelukkig kreeg Annabel zelf er niet zo veel van mee en viel ze vrij snel erna in slaap.

Aan haar snoezige lachje te zien, droomde ze over mama haar zangtalent.