Afgelopen dinsdag was het tijd voor de eerste prikjes van Annabel. Nou ja, officieel een weekje eerder, maar toen had ze wat verhoging. Bovendien wisten we niet zeker of we überhaupt wel mee wilden doen aan het vaccinatieprogramma. De afgelopen maanden zijn we bezig geweest met het verzamelen van informatie voor en tegen vaccineren. Een zoektocht die alles behalve soepel verliep.

Eigenlijk hadden wij niet erg nagedacht over vaccinatie. Laten we wel wezen, zo lang er geen kinderen in beeld zijn, hoeft dat ook niet. Maar zodra zo’n ukkepuk je leven verrijkt, is het een kwestie van tijd voor het RIVM je laat weten dat dat prachtige, perfecte mensje, over niet al te laten tijd haar ‘prikken’ mag halen. Mag. Vaccineren is (nog) niet verplicht. Het dreigen dat ouders, die hun kind niet laten vaccineren, gekort worden op de kinderbijslag, zou zomaar anders kunnen doen vermoeden.

Toen een bekende van me, wiens mening over opvoeden ik hoog heb staan, me vroeg of ik dat eigenlijk wel wilde, stelde ik mezelf die vraag. Wil ik dit eigenlijk wel? Waar zeggen we ja tegen? En zo begonnen mijn hersens overuren te maken. Van nature ben ik niet het type dat iets klakkeloos aanneemt. Combineer die lichte scepsis naar alles wat ‘moet’, met de leeuwin die haar welp wil beschermen en je hebt het perfecte recept voor slapeloze nachten.

Van Facebook pagina, naar ervaringsverhaal en van pro-instituut naar Anti-Vaxxer, hele dagen heb ik gevuld met het zoeken naar iets wat mij kon helpen met het nemen van de beslissing. Hoewel het meest spraakmakende onderzoek van de afgelopen jaren onderuit gehaald is, zijn er talloze redenen om te twijfelen aan de noodzaak van het (zo jong) vaccineren van onze kinderen.

Maar zodra je deze twijfels uit, begeef je je in de gevarenzone. Want, hoewel vaccineren (nog) niet verplicht is, word je in je jacht naar informatie meer dan eens uitgelachen, voor gek verklaard of erger. Het verbaasde mij hoe, met name andere moeders, je voor rotte vis uit konden maken als je je vraagtekens zetten bij het vaccinatieprogramma. Wilde ik niet, net als iedere andere moeder, het beste voor haar kind? Maar zodra je mening afwijkt van de menigte, gaat je kop eraf.

Na gesprekken met diverse artsen, het zien van verschillende documentaires en het lezen van talloze ervaringen van andere mensen, zowel pro als anti, was ik nog geen steek verder. We hebben er uren over gediscussieerd, ik heb gehuild en me nog nooit zo machteloos gevoeld.

Want naast deze moeilijke keuze, werd me duidelijk dat moeders onderling ware heksen kunnen zijn. Ik zocht naar steun, advies en bemoedigende woorden en ik kreeg afschuw, commentaar en veroordelingen. “Hoe durf je met het leven van je kind te spelen”, “ze zouden je kind af moeten pakken” of “als er kinderen dood gaan aan de mazelen, ben jij mede verantwoordelijk”.

Sommige opmerkingen kort door de bocht, andere met een poging tot subtiliteit. Vreemden, vage bekenden, familie. Iedereen heeft er een mening over en maar weinig mensen hebben de intentie je daadwerkelijk verder te helpen of in ieder geval je schreeuw om hulp serieus te nemen.

Het is een ongelooflijk kwetsbaar onderwerp waar je anno 2018 niet meer van kunt doen of het ‘erbij hoort’. Of het ‘nu eenmaal zo is’. De farmaceutische industrie is de grootste op geld beluste boevenbende die er is en het is niet meer dan logisch, nee, noodzakelijk, dat we vragen hebben en deze stellen. Maar op een enkeling na, hebben wij ons niet erg vrij gevoeld om onze zorgen te uiten en vragen te stellen.

Wij hebben uiteindelijk besloten om Annabel wel te laten vaccineren. Een keuze waar ik nog steeds niet 100% achter sta, maar als het voelt als kiezen tussen twee kwaden, doe je het nooit goed.

Ik kan alleen maar hopen dat ons vaccinatieprogramma echt doet wat het moet doet. Niets minder, maar vooral niets meer.

Nu nog een vaccin tegen al die zelfbenoemde dokters en veroordelende supermama’s.

Want papa of mama worden is al uitdagend genoeg zonder hen.