Drie en een half jaar geleden gingen mijn lief en ik voor het eerst samen op vakantie. We kozen voor een vakantie in eigen land.  Wel eentje die hoog op mijn verlanglijstje stond: Texel. Net onder Cuba, maar met een iets veiligere reistijd voor onze, nog prille, relatie.

Die week genoten we boven verwachting. We maakten strandwandelingen, smulden van heerlijk eten, maakten samen de kroeg onveilig en hadden onze eerste echte ruzie. In de jaren die volgden, bezochten we steeds opnieuw dat fijne eiland. We maakten er herinneringen en tradities. Het werd een beetje thuis.

We hadden tijdens dat eerste bezoek nooit verwacht dat ons zesde bezoek, drie en een half jaar later, zo anders zou zijn. Want een vakantie met een meisje van zeven weken oud, is in ieder opzicht anders dan een vakantie met zijn tweetjes.

Het begint al met het inpakken. Hoewel ik echt wel eens knoei met mijn eten, heb ik doorgaans genoeg aan één outfit per dag. Dat is voor een spuuggraag meisje van nog geen twee maanden, meestal net voldoende voor de uren tussen de eerste twee voedingen van de dag. Het voordeel is natuurlijk wel dat die miniatuur kleertjes nauwelijks plek in beslag nemen. Leeg dus, die plank. Alle kleren in haar huidige maat de tas in. En hup, nog maar wat in een opvolgend maatje ook. Kunnen we ook niet misgrijpen. Die theorie hebben we eigenlijk op alles toegepast. Alles wat ze mogelijk nodig kón hebben, in de tas.

Dat is dan weer het voordeel ten opzichte van een reis naar Cuba. In de auto hoeven we ons niet aan 20 kilo per koffer te houden.

Want naast een berg kleding, een triljoen spuugdoekjes en even zoveel hydrofiele luiers, moest er ook een bak speelgoed (zinloos, baby is zeven weken), twee mobiles (van levensbelang, eentje voor overdag en eentje om te slapen. Ritme is alles.) en een kinderwagen (zinloos, leve de draagdoek en -zak) mee.

Uiteraard verliep de rit ernaartoe ook anders dan anders. Waar we normaal, met de slechtste muziek uit de collectie van vriendlief op 100, door crossen, moet nu rekening gehouden worden met haar gehoor en mogelijke stopplekken. Wat is een borstvoedingsvriendelijke locatie en zit miss mini niet te lang in de maxi cosi?

Eenmaal op het eiland aan gekomen, zijn niet alle tradities die we hebben gemaakt in de jaren nog van toepassing. Starten met een biertje en een Jutter in onze favoriete kroeg op de Koog is een stuk minder gezellig met een huilende baby. Ook het indelen van de beperkte de kastruimte, het creëren van een slaapplek en het rondjes lopen bij darmkrampjes verloopt allemaal anders in een studio van 40 vierkante meter.

Gelukkig komen we vooral op Texel vanwege de heerlijke natuur. Je kunt nergens zo lekker wandelen en fietsen als daar. Hoewel fietsen nog een beetje te vroeg is met haar wobble head, is wandelen momenteel één van onze favoriete bezigheden. Gewapend met draagzak en -doek, een draagjas en extra dikke sokken, waren we klaar voor stevige herfstwandelingen. Hoe fijn was het om al die dikke kleding in de tas te laten en in ons t-shirt over het strand te kunnen struinen met de kleine meid.

Leuke bijkomstigheid was dat mijn schoonzus en zwager die week ook vakantie op Texel vierden. Van die gelegenheid maakten wij dankbaar gebruik. Zo brak, na bijna acht weken, het moment aan waarop ik voor het eerst zonder mijn meisje de deur uit ging. Hoewel ik de eerste meters bij haar vandaan wel kon janken, hebben we uiteindelijk intens genoten. We hebben tijdens onze vakanties op het eiland wat af gegeten en gedronken. Maar we hadden nooit verwacht dat tegelijk warm eten, zo’n cadeautje kon zijn.

Als kers op de taart aten we de volgende dag met diezelfde familie en hun kleine meisje buiten de deur. Het duurde maar liefst vier uur, voor ons nichtje haar ongenoegen over de lange zit begon te uiten en ik onze kleine dame zelfs wakker moest maken voor haar voeding.

Al met al genoten wij van een fantastische week op het prachtige Texel. We voelden de wind in onze haren en ontdekten dat het strand eigenlijk nog veel leuker is zonder kater. We noemden 08:00 wakker worden uitslapen en we vochten om wie die dag de draagzak mocht gebruiken. Voor de zesde keer waren we even thuis op Texel. En hoewel we van sommige tradities afscheid hebben moeten nemen, houden we er eentje absoluut in stand.

Bij thuiskomst boeken we meteen onze volgende reis naar het Ibiza van het noorden.

We weten nu in ieder geval dat dertig outfits voor een week wellicht wat overdreven is.