Als je ongeveer een seconde zwanger bent, krijg je de vraag of je borst- of flesvoeding wilt gaan geven. Meestal gevolgd door een berg aan redenen waarom je voor één van beide zou moeten kiezen. Flesvoeding kan overal door iedereen gegeven worden, je weet precies hoeveel je kind binnen krijgt en met een beetje geluk pakt je kindje de fles in één keer. Maar borstvoeding is het beste voor je kindje, heb je altijd bij de hand, is gratis en je hoeft er geen fles voor op te warmen.

Jammer genoeg bevinden zich in beide kampen vrouwen die vinden dat ze zwangere vrouwen hun mening kunnen opdringen. Over flesvoeding kan ik niets zeggen, maar wat betreft de borstvoeding, heb ik inmiddels het nodige geleerd. Opdringen ben ik geenszins van plan. Maar ik deel wel graag mijn ervaring met je.

Al zo lang als ik droomde van een kindje, paste het geven van borstvoeding in dat plaatje. Eerlijk gezegd heb ik nooit nagedacht of het wel zou lukken of niet. De natuur heeft het toch zo bedoeld? Daar wilde ik graag op vertrouwen. De spookverhalen over te weinig productie, slecht aanhappen en tepelkloven legde ik naast me neer. Uiteraard heb ik me van tevoren geprobeerd wat in te lezen en heb ik bij het regelen van de kraamzorg mijn voorkeur uitgesproken voor een dame die hier in de regio al de nodig borstvoedingssuccessen had geboekt.

In één van de vele, vele artikelen ik had gelezen, stond dat de baby, direct na de geboorte, zelf in staat was de tepel te vinden en aan te happen. Dat wilde ik wel proberen. Helaas was daar meteen punt één, van een lijst die later veel langer bleek te worden. De lijst met dingen die zo makkelijk en vanzelfsprekend lijken, maar dat absoluut niet zijn.

Nadat we gedoucht en enigszins geland weer terugkeerden naar bed, was het tijd voor poging twee. Vol goede moed koos ik een comfortabele positie, trok ik mijn voedingskussen naar me toe en strekte mijn armen uit om mijn dochter aan te pakken van de kraamverzorgster. Hier had ik over gedroomd. Zo romantisch, met mijn lief naast me en mijn dochter dicht tegen me aan, aan de borst. De realiteit bleek echter een stuk minder romantisch en uren van borstvoeding les braken aan.

“Mag ik je borst even vasthouden”, “Nee, een beetje duwen hier”, “Haar hoofdje moet iets rechter”. Duwen, trekken en sturen aan mijn armen en bovenlijf en het hoofdje van ons kleine meisje, wat pas een paar uur oud was. Om vervolgens na drie soort-van slokken weer opnieuw te beginnen, omdat ze weer losliet of ik een verkeerde beweging maakte.

Als je, na de grootste prestatie van je leven, eindelijk een beetje ligt bij te komen met je wonder in je armen, kan het best zijn dat de emoties de overhand krijgen. Als die kraamtranen en wirwar van emoties je eenmaal de baas worden, beïnvloedt dat alles wat je dacht zo goed te hebben voorbereid. Gedurende die eerste dagen heb ik me meermaals afgevraagd waar ik aan was begonnen en waarom ik ook alweer zo nodig borstvoeding moest geven.

In die dromerige fantasieën stond ik geen melk te lekken in de badkamer. En dat mijn, ooit zo bescheiden cupmaatje, zo pijnlijk snel zou groeien, was ook al geen onderdeel van mijn gedagdroom. Toen na drie dagen bleek dat miss mini haar tongriempje te kort was en deze gekliefd moest worden, leek alle oefening voor niets. Na een intensief doktersbezoek konden we helemaal opnieuw beginnen. Aanhappen, draaien, duwen, sturen. Maar zowaar, toen lukte het! En toen liepen de tranen van blijdschap ineens over mijn wangen.

Nu mag ik dagelijks een keer of acht van dit wonderlijke moment genieten. Is het altijd makkelijk? Absoluut niet. Het kan pijn doen, duurt soms lang en als je wel eens een kind met een fles hebt zien feesten: dat doen ze met een tepel ook. Gratis is het ook al niet, want van het geld wat we hebben uitgegeven aan de speciale voedingskleding, attributen ter voorkoming van lekken (want geloof me: dat doen ze) en een goede kolf, hadden we ook een week op vakantie gekund.

Maar het is het waard. Ik wilde het graag en dankzij de juiste begeleiding is het gelukt.

Niet vanwege talloze zinloze of zinvolle argumenten, niet vanuit financieel oogpunt en al helemaal niet vanuit gemakzucht.

Omdat ik het wilde. En dat is de enige juiste reden voor welke vorm van voeding dan ook.

Wat ‘ze’ je ook wijs willen maken.