Als kersverse (aanstaande) mama, zijn er een paar termen die je vroeg of laat tegenkomt. De sprongetjes uit het befaamde ‘Oei, ik groei’ horen daar zeker bij. Op voorhand was ik wat sceptisch over dit fenomeen. Alsof alle baby’s tegelijk dezelfde ongemakken ervaren en erna ineens allemaal hetzelfde kunnen? De realiteit blijkt uiteraard iets genuanceerder.

Het leek vorige week een wat onrustig dagje. Niets bijzonders. Iets meer kroelen, iets meer huilen en iets minder slapen op haar eigen plekje. Buiten dat ik het vervelend vind voor miss mini, zul je mij niet horen klagen als ze haar troost in mijn armen vindt. Dus hebben we een dagje tegen elkaar aan geplakt op de bank doorgebracht. Toen het huilen de volgende dag echter krijsen werd en de enige plek waar ze tot bedaren kwam, aan de borst was, besloot ik me toch maar eens wat verder te verdiepen in die sprongen waarover ik had gelezen.

Het zal geen verrassing zijn dat haar gedrag, gecombineerd met haar leeftijd, inderdaad prima kon duiden op haar eerste sprongetje. Gelukkig kon ik me in het advies dat hierin geldt uitstekend vinden. Knuffels en kusjes zijn het beste medicijn en laat mama die nou in overvloed hebben. Dat dat betekende dat warm eten of douchen even niet tot de mogelijkheden behoorde, nemen we dan maar voor lief. Iedere dag die ik wel douche is tegenwoordig een win en met de hoeveelheden chocola die ik wegwerk, onder het mom van borstvoedingscaloloriën, kan ik ook prima een maaltijd overslaan.

Zo ging na drie intensieve dagen het zonnetje weer schijnen en leek het eerste zogenaamde sprongetje voorbij. Ogenschijnlijk was er nog niet gek veel veranderd, dus ik was benieuwd of we nog een staartje konden verwachten of dat mijn scepsis toch juist bleek?

Tot ze een paar dagen later in hevig snikken uitbarstte, waarschijnlijk door een verloren sok, en daar ineens een heuse traan haar oog verliet. Niet veel later volgde traan twee. Uit mama’s oog welteverstaan.

Uiteraard kon dit verhaal op een stevige grijns van vriendlief rekenen. Natuurlijk riep ik gedurende de zwangerschap om het hardst dat ik heus niet zo’n softie zou worden. Zo’n moeder die haar kind na een maand nog niet een avondje achter kon laten. Die met buikpijn kan denken aan de dagen dat er weer gewerkt moet worden. Zo’n moeder die toch echt niet heel de dag ‘oooohh’ en ‘ahhh’ en ‘pas op’ zou roepen.

Maar toen mijn kleine meisje een paar dagen later haar eerste brede lach aan opa liet zien, kon ik opnieuw een traantje wegpinken.

Zo moest ik toegeven dat er toch een kern van waarheid in de sprongetjes theorie kon zitten. Bovendien kon ik dus hink, stap, sprong richting supermarkt. Een jaar voorraad tissues inslaan.

Want, naast het grote ‘Oei, ik groei’ boek, had ik ook mijn eigen bad ass mommy attitude, compleet verkeerd ingeschat.

Precies zo’n moeder was ik dus mooi wel geworden.