Ik ben dol op social media. Altijd al geweest en ik verwacht niet dat dat overgaat, op korte termijn. Op Hyves krabbelde ik wat af en uiteraard staat het Facebook logo tussen mijn sneltoetsen op mijn telefoon. Zelfs een blauwe maandag op CU2 en Partyflock mochten niet ontbreken. En toen was daar, hoewel ik wat aan de trage kant was, Instagram.

Instagram was altijd de perfecte manier om de wereld te laten weten wat ik at en waar, en hoeveel biertjes ik daarbij nuttigde. Zo nu en dan werd dat patroon verstoord met foto’s van mezelf, voor of na de betreffende biertjes, of met kiekjes van mijzelf met #lievelingsmens of #mijnlievevriendinnetjes. Ook foto’s van ons mooie huis konden niet ontbreken #binnenkijken. Mijn volgers bestonden uit vrienden, oud collega’s en mensen waar ik ooit een biertje mee dronk op vakantie.

Maar met de komst van mijn dikke buik en later onze mooie dochter, veranderde de toon van mijn account. Logisch als je het mij vraagt. Een fanatiek sporter deelt immers zijn of haar spierballen en sportschema’s #nopainnogain en de fashionista’s op je tijdlijn verrassen je graag met hun nieuwste jurk en kekke schoenen #onpoint. Bier drinken en in de kroeg hangen is er voorlopig niet meer bij, dus geef ik je een digitaal kijkje in m’n nieuwe leven.

Hoewel mijn account er niet uitziet alsof er een unicorn overheen heeft gepiest, die alle foto’s van hetzelfde dromerige filtertje heeft voorzien, en een gevat onderschrift bij mij nog wel eens uitloopt op een levensbeschouwing, krijg ik met enige regelmaat volgverzoeken van mensen die ik niet ken. Vrouwen die ook net moeder zijn geworden, papa’s die grappige blogs schrijven over het ouderschap en mama’s die foto’s delen van eerste hapjes, nieuwe outfits en interessante koopjes.

Het is misschien über kneuterig, maar ik vind het leuk. Ik leer mensen kennen die ik anders misschien nooit had ontmoet. Mensen die iets leuks te delen hebben. Mensen die misschien net het antwoord hebben op een vraag waar ik mee zat. Nu ik dagen heb waarbij ik uren, met een baby aan me vastgeplakt, op de bank zit, is het soms best lekker om vanaf je telefoon die ervaringen met gelijkgestemden te delen. Zo blijkt sociaal media ineens een stuk persoonlijker en vriendschappelijker, dan sommige mensen denken.

Hoe jammer is het dan, dat het soms lijkt of het aantal volgers op Instagram het enige is wat telt. Meer dan eens per dag krijg ik volgverzoeken, die weer verdwijnen als je deze mensen niet terug volgt. Sommige accounts starten wekelijks mij te volgen, maar ontvolgen zodra ze merken dat ik hen niet volg. Om dit riedeltje een week later te herhalen.

Tenzij je je geld verdient met je Instagram pagina en beoordeeld wordt op het aantal volgers, zie ik de drang naar meer en meer inhoudsloze volgers niet. Nee, kwaliteit gaat voor mij dan toch echt kwaliteit.

Maar mocht je nu echt in de put zitten omdat je maar 200 volgers hebt, kun je altijd overgaan tot het kopen van volgers. Het kost je een paar duiten, maar dan kun je wel de online blits maken.

Persoonlijk haal ik voor dat geld liever een hamburger of een paar biertjes. Kan ik er meteen een fotootje van maken voor op mijn account.

Wordt die #bier ook nog eens gebruikt.