Vandaag is het vijfentwintig februari. Op zich niets bijzonders, zou je zeggen. De dag die je wist dat zou komen, zou John Ewbank misschien zeggen. Geen verrassing, aangezien gisteren de vierentwintigste was. Maar het betekent dat onze kleine ukkepuk vandaag een half jaar oud is. Tot op heden sprak ik in weken (ik weet heus wel dat ik dat na vandaag gewoon weer kan, en zal, doen) maar als het woord ‘jaar’ voorkomt, dan moet ik effe slikken. No worries, die emotie zal van mij geen mama maken die mijn kind een zesendertig maander zal noemen als ze drie is. Zo wel, heb je bij dezen toestemming om me een klap voor m’n kop te geven.

Hoewel er voor verhalfjaardagen geen kaarten bestaan en er in het koemelkvrije segment ook bar weinig verhalfjaardagtaarten te vinden zullen zijn, vind ik vandaag best een bijzondere dag.

Niet in de laatste plaats omdat de dagelijkse avondmaaltijd zich per vandaag van bank naar eettafel zal verplaatsen, omdat miss mini haar melkdieet uitgebreid wordt met vaste voeding. We realiseren ons dat er de komende weken meer eten naast de stoel dan in haar buik terecht zal komen, maar ik kan niet wachten om haar koppie te zien als ze sabbelt op een broodkorst of ze zelf haar zorgvuldig gestoomde stukjes appel tot moest mept. En goed voorbeeld doet goed volgen, dus eten we vanaf vandaag niet meer op de bank maar aan tafel.

In de kraamweek, en in de weken die volgden in iets mindere mate, werd regelmatig door mensen benoemd dat alles wat nu spannend is, over zes maanden in je routine zit. Een poging tot geruststellen, of wellicht een aanmoediging om te genieten van alles wat die eerste dagen zo onvoorstelbaar bijzonder is. Natuurlijk klopt het. Haar fragiele beentjes beginnen eindelijk wat spek te krijgen, dus een luier verschonen is lang zo spannend niet meer als tijdens die eerste dagen. Ook het herkennen van haar geluidjes gaat ons steeds makkelijker af. En waar voorheen het huis niet verlaten werd zonder uitpuilende luiertas met drie schone setjes, eten en drinken voor mama en een hydrofiel of zes, volstaat tegenwoordig een luier en pakje doekjes in de eigen tas. Maar voor alles wat routine wordt, krijgen we iets terug wat we nog niet kennen.

Spelen op de bank is verplaatst naar spelen op de grond, nu het er alle schijn van heeft dat ze over niet al te lange tijd niet alleen van buik naar rug kan rollen, maar ook weer terug. En de tandenborstel uit een van de babydozen, die bij ontvangst met een noodgang achterin een kast werd geslingerd, zal nu toch echt in gebruik genomen moeten worden. Ook ons taalgebruik verdient zo nu en dan een kleine correctie, nu het gevaar van napraten dichterbij komt.

“Wacht maar, over zes maanden” klonk als een verwijzing naar een andere eeuw. Een fase ver buiten onze bubble, waarin Annabel voor altijd ieniemienie zou blijven. En nu is het zover. Als een knip met de vingers, gingen de afgelopen zes maanden voorbij. Onze baby, hoewel nog steeds redelijk ieniemienie, is steeds een beetje minder baby. Twee tanden die in haar onderkaak prijken, maken haar koppie nog eigenwijzer dan ze al was. Haar grote donkerblauwe ogen volgen iedere stap die we zetten en iedere hap die we eten. En haar stembanden worden dagelijks op hoog niveau getraind, als ze probeert de gesprekken tussen papa en mama bij te benen, en zelfs te overstemmen.

De eerste drie maanden van het afgelopen jaar waren bij vlagen een ware beproeving. De drie maanden die volgden waren we getuige van een meisje dat zich ontwikkelde tot een blije, makkelijke baby. Ze lacht zo veel als ze voorheen huilde en valt al net zo makkelijk in slaap als papa en mama (met wat uitzonderingen hier en daar, maar daar hebben we het even niet over). Als deze stijgende lijn een voorbode is voor het komende half jaar, dan hebben we genoeg te vieren op vijfentwintig augustus.

Hopelijk met een mooie slagroomtaart om het af te maken.