In de aanloop naar ons ouderschap hebben mijn lief en ik geprobeerd ons zo goed mogelijk voor te bereiden op de keuzes die ons te wachten stonden. Dat begint al voordat je baby er is, met het kiezen van een naam, bepalen of je borst- of kunstvoeding wilt geven of, heel praktisch gezien, de juiste kinderwagen.

Maar dan wordt je kindje geboren en blijkt dat de hele dag uit keuzes bestaat. Voeden op verzoek of op de klok? Welke luiers zijn het best? Veilig in de eigen omgeving blijven of lekker overal mee naartoe? Rust, reinheid en regelmaat of laat maar lekker waaien? Slapen in de box of in bed, samen slapen, slaaptraining, laten huilen en nog talloze slaap gerelateerde onderwerpen. Alles is nieuw en niets vanzelfsprekend.

Wanneer daar het moment is dat je kleintje wat anders te eten krijgt dan melk, wacht je opnieuw een rits aan mogelijkheden. Start je met vier of met zes maanden? Geef je puree of stukken? En als je kiest voor puree, kies je dan voor het welbekende potjesmerk of toch liever zelfgemaakt?

Na het lezen van dit artikel, was voor ons al gauw beslist dat we zouden wachten tot Annabel zes maanden oud was, voor we zouden starten met vaste voeding. En na veel lezen en uitzoeken besloten we haar kennis te laten maken met vaste voeding middels de Kleintjes methode, vergelijkbaar met de iets bekendere Rapley methode. Op deze manier leert je baby eten uit het vuistje. Zo kan ze spelenderwijs verschillende vormen en texturen ontdekken. De methode borduurt voort op het principe dat je kindje bij borstvoeding op verzoek zelf bepaalt wanneer en hoeveel ze eet. Ook de vaste voeding wordt aangeboden, maar niet gevoerd, en je kindje kiest of en hoeveel het eet.

Gelukkig hebben kindjes van zes maanden de gewoonte om alles wat ze in hun knuistjes krijgen, in hun mond te stoppen. Niet zo handig als het over de afstandsbediening of de staart van de kat gaat, wel praktisch als het een stronkje broccoli betreft.

Zo begonnen wij dus vorige week maandag vol goede moed aan het volgende avontuur in het jonge leventje van onze Annabel. Met een handdoek in de kinderstoel om haar te ondersteunen bij het zitten en een bordje met gestoomde appel voor haar neus, zaten vriendlief en ik vol verwachting tegenover haar. Als een jury die ademloos wacht tot de act op het podium aan zijn truc begint.

Enigszins teleurgesteld moesten we constateren dat de appel, op een beetje voelen na, totaal niet interessant genoeg was om in haar mond te stoppen. Aan iedere willekeurige vinger, van een ieder die haar vasthoudt, wordt vol overgave geknabbeld, maar deze appel deed haar niets.

Dus besloten we de appel de volgende dag enkel te schillen en zo aan haar te geven. Tot onze verbazing stortte ze zich vol overgave op het stukje fruit in haar handen. Met haar twee ieniemienietandjes schrapte ze vakkundig de appel in stukjes, om ze na een beetje soppen en sabbelen uit te spugen.

Dat er de eerste tijd meer naast haar stoel dan in haar maag zou belanden, wisten we. De eerste fase draait om het ontdekken, groeien doet ze nog op melk. Maar het is een mooi proces. Spannend, maar bijzonder om te zien hoe zo’n klein mensje dingen ontdekt en leert.

Eten is voor mij van huis uit een belangrijk onderdeel van mijn leven geweest. Goed eten, waardering voor echte smaken en altijd variatie op tafel heb ik aan mijn moeder te danken. Ik hoop dat deze manier van kennismaken met vaste voeding zal helpen om Annabel hetzelfde mee te geven.

Zoals met zo veel dingen, deel ik dit avontuur online. Door middel van de inmiddels welbekende augustusgroep, via social media en op mama fora. En net als alle andere beslissingen waarover ik schreef, kan deze op de nodige kritiek rekenen.

Nu verbaas ik me niet gauw meer. Dochterlief krijgt met haar ruim zes maanden nog zeker acht borstvoedingen per dag en wordt meer in doeken dan in de kinderwagen vervoerd. Naast onze kritiek op vaccins, ontbreekt alleen het samen slapen nog op de bomenknuffel bingo. Dan ben je al gauw het mikpunt van commentaar, is gebleken.

Maar ik heb een dikke huid gekweekt in de korte tijd dat ik mama ben. Dus ik koester de fijne berichten, leer van de informatie die ervaringsdeskundigen me geven en laat het commentaar van me af glijden.

Want als ik even verder scroll en zie hoe ouders massaal hun kids met plakken kaas bekogelen, dan vraag ik me af of ik nou echt degene ben die rare dingen doet met haar kind en eten.

Nee, dan liever een stukje appel voor madame. Want zeg nou zelf,

dit

is toch veel leuker dan dit