Er was er één jarig

Als je kind bijna één wordt, lijkt het of heel de wereld daarvan op de hoogte is en denkt dat jij dat niet bent. Dus wordt het je zo’n dertig keer per dag verteld. “Ze is bijna jarig he?”. Zo hard als ik mijn best deed om niet geconfronteerd te worden met het idee dat mijn baby straks geen baby meer zou zijn, zo hard deed de tijd zijn best om dat proces te bespoedigen.

Lees verder “Er was er één jarig”

Twee violen en een trommel en een fluit

Aankomende zondag wordt onze lieve Annabel één. Een mijlpaal die wat mij betreft nog wel wat langer op zich had mogen laten wachten, maar daar dacht vriendje tijd anders over. We begonnen net te wennen aan het leven met een baby en zo ruilde ze haar gekraai in voor heuse woordjes en haar kruipmoves voor voorzichtige stapjes langs de bank. Om over de rest van haar ondeugende capriolen maar te zwijgen. Onze bijna dreumes is een ware avonturier en zelf lijkt ze haar nieuwe features met de dag interessanter te vinden.

Lees verder “Twee violen en een trommel en een fluit”

Tien, negen, acht, stop de tijd.

Zo tegen het einde van het jaar (wat altijd verraderlijk snel nadert, als het eenmaal november is) verander ik altijd in een emotionele muts. Dat heb ik al van jongs af aan en eigenlijk is dat met de jaren alleen maar erger geworden. Traditionele dingen als All you need is love en de Top2000 zetten die emotie nog een beetje kracht bij. Het zijn stuk voor stuk voorbereidingen op de naderende jaarwisseling. Die ik doorgaans in tranen beleef, als om klokslag 00:00 het Happy New Year van Abba op krakend vinyl door de ruimte galmt.

Lees verder “Tien, negen, acht, stop de tijd.”

Big girls don’t cry

Voor je met zwangerschapsverlof gaat, vragen mensen wat je gaat doen met al die vrije tijd. In mijn geval tenminste, als je zwanger bent van je eerste kindje. Voor de weken tot de geboorte had ik niet echt een plan, de weken erna des te meer. Wij zouden knuffelen en kroelen tot er niets meer te knuffelen en kroelen viel. Stofzuigen had ik in de drie weken voor de bevalling genoeg gedaan voor een jaar en die vaat kon prima een middagje op het aanrecht blijven staan. Wij zouden kroelen.

Lees verder “Big girls don’t cry”

Ja zuster, nee zuster

Afgelopen dinsdag was het tijd voor de eerste prikjes van Annabel. Nou ja, officieel een weekje eerder, maar toen had ze wat verhoging. Bovendien wisten we niet zeker of we überhaupt wel mee wilden doen aan het vaccinatieprogramma. De afgelopen maanden zijn we bezig geweest met het verzamelen van informatie voor en tegen vaccineren. Een zoektocht die alles behalve soepel verliep.

Lees verder “Ja zuster, nee zuster”