Het is inmiddels bijna een jaar geleden dat we onze zoektocht naar de perfecte basisschool voor Annabel startten. Aanvankelijk waren er drie scholen in de race, maar al gauw na het bezoeken ervan konden we er eentje elimineren. Omdat het lijstje met voors- en tegens bij de overgebleven scholen zo dichtbij elkaar lag en het gevoel bij beide hartstikke goed was, gaven we onszelf een aantal maanden de tijd om de juiste keuze te maken. Maar mijn besluiteloosheid vierde hoogtij en ik nam én herzag zo’n beetje dagelijks mijn beslissing, dus besloten we dat m’n lief de knoop moest doorhakken. Voor de inschrijftermijn verstreken was en Annabel aangewezen zou zijn op de thuisonderwijs kunsten van haar moeke.

Hoewel de sprongetjes kalender al lang gestopt is met het waarschuwen voor donderwolken boven (of in) het hoofd van miss mini, gaan de sprongen in haar ontwikkeling onverminderd door.

Logisch, ze is nog klein. En hoewel ik haar bijdehand zat vind voor haar leeftijd, blijft het fijn en bijzonder om haar te zien groeien en ontwikkelen. Jammer genoeg gaat die ontwikkeling soms gepaard met woede uitbarstingen, stampvoeten en krijs concerten. Haar temperament heeft geen boodschap aan onze trommelvliezen en het verzoek een beetje zachtjes te doen wordt niet zelden als uitdaging gezien om nog meer herrie te maken.