Het is inmiddels bijna een jaar geleden dat we onze zoektocht naar de perfecte basisschool voor Annabel startten. Aanvankelijk waren er drie scholen in de race, maar al gauw na het bezoeken ervan konden we er eentje elimineren. Omdat het lijstje met voors- en tegens bij de overgebleven scholen zo dichtbij elkaar lag en het gevoel bij beide hartstikke goed was, gaven we onszelf een aantal maanden de tijd om de juiste keuze te maken. Maar mijn besluiteloosheid vierde hoogtij en ik nam én herzag zo’n beetje dagelijks mijn beslissing, dus besloten we dat m’n lief de knoop moest doorhakken. Voor de inschrijftermijn verstreken was en Annabel aangewezen zou zijn op de thuisonderwijs kunsten van haar moeke.

Nostalgie
Hij koos voor mijn oude basisschool. Een super goede school op een steenworp afstand van ons huis, wat betekent dat haar klasgenootjes (hopelijk) veelal in de wijk zullen wonen, met een prachtige buitenruimte en een bak nostalgie in elk lokaal. Wat van korte duur is, want ze gaan verbouwen. Maar toch, het blijft leuk dat mijn dochters praktisch dezelfde wandeling zullen maken, naar dezelfde school als waar ik acht jaar met veel plezier naartoe ging.

Annabel kan al maanden niet wachten en vraagt inmiddels bijna dagelijks of ze al naar school mag. En waar ik een klein jaar geleden nog dacht nooit te herstellen van ons afscheid op haar vierde verjaardag, kan ik me er inmiddels steeds meer bij voorstellen dat moeders blij zijn als dat bewuste moment is aangebroken.     

Want nog voor ik ’s morgens m’n ogen goed en wel heb geopend, heeft zij al 374 woorden gesproken en iedere minuut dat ze wakker is, wiebelt, friemelt, rijmt, roept, zingt, danst en beweegt ze. Iedereen die ze tegenkomt mag weten wie ze is, waar ze naartoe gaat en hoe oud ze is. En ze neemt geen genoegen met minder dan exact die informatie van haar alles behalve vrijwillige gesprekpartner.

Annabel doet niet aan stand-by of een beetje voortkabbelen. Ze staat aan of uit. En die laatste stand doet het alleen tussen, pak ‘em beetje, 19:30 en 06:45. Als we geluk hebben. 

Duracel konijn
Ik weet nog goed hoe trots ik was toen ze het ‘mama’ zeggen onder de knie had. Elke stotterende ‘Mmmammmma’ werd in katzwijm beantwoord met “Wat is er liefje” of “Zeg het eens schat”. Maar nu mijn titel is uitgebreid tot “Maaaam, mam, maaahaam, mamaaaaaa, MAM!” denk ik met weemoed terug aan die eerste koddige kreetjes. Om nog maar te zwijgen over de meest willekeurige vragen waarvan zij verwacht dat ik er het antwoord op heb (“Kon ik praten toen ik in jouw buik zat”) of de negentwtinghonderdveertien keer per dag dat ik ergens naar moet kijken. “Mama, kijk”, “Ja, maar mam, kijk dan”, “Nee, kijk nou even”, “MAAHAAAM, KIJK NOUUUU”. 

Mijn moeder vertelde me weleens dat bij mij vroeger bij het wakker worden mijn lippen begonnen te bewegen en dat ik ’s avonds in bed eerst m’n ogen sloot en dan pas mijn mond, en de spreekwoordelijke appel lijkt niet ver van de boom te zijn gevallen. Het is onvoorstelbaar hoe zo’n klein lijfje zo idioot veel energie kan opbrengen. Als Duracell ooit van z’n roze konijn af wil als mascotte, kan het altijd contact opnemen met ons om Annabel die rol te geven.  

Gelukkig kan ik meestal keihard kan genieten van onze vrolijke, sociale en lieve spring in ’t veld. Maar er zijn er ook momenten dat ik ernaar snak in m’n eentje in stilte op de bank te zitten (of gewoon verder te slapen tot een iets Christelijker tijdstip) zonder de vraag waarom olifanten geen vleugels hebben, of ik een liedje kan zingen voor één van haar denkbeeldige vriendjes (die blijkbaar alwèèr jarig is) en of we morgen frikandellen kunnen eten bij het ontbijt.     

Dus het aftellen is begonnen. Nog 151 dagen en dan mag ze EIN-DE-LIJK naar school.

Ik hoop maar voor haar dat de juf wél alle antwoorden heeft.